Hiromu Arakawa dla większości fanów mangi i anime jest znana ze swojej topowej serii Fullmetal Alchemist. Tytuł ten zauroczył również mnie i byłam bardzo szczęśliwa, gdy usłyszałam o jej nowej mandze. Nastawiałam się na coś w podobnym nurcie: shounen z ciekawą, wartką akcją i elementami fantastycznymi. Jakież było moje zdziwienie, gdy dowiedziałam się, że nowa seria będzie o... szkole rolniczej. Ale jak to? Dlaczego? Czy z takiego tematu można stworzyć interesującą historię? Dzięki wydawnictwu "Waneko", polski czytelnik może sam się o tym przekonać, czytając Silver Spoon.

Historia zaczyna się w oborze Technikum Rolniczego "Ezono". Szkoła posiada kilka specjalizacji takich jak agrotechnika, mleczarstwo, technologia żywienia czy leśnictwo. Nowi uczniowie zostają przywitani i zapoznani z zadaniami i obowiązkami jakie czekają ich przez cały rok. Jeden z nich próbuje złapać cielaka i gubi się wraz z nim w lesie. To właśnie nasz główny bohater Yugo Hachiken, który na szczęście nie zostaje zjedzony przez niedźwiedzia, a uratowany przez dziewczynę na koniu. Mikage, bo tak się wybawicielka nazywa, chodzi z Hachikenen do jednej klasy i jest z klubu jeździeckiego. Od razu można dostrzec jak bardzo chłopak różni się od reszty kolegów, gdzie większość z nich pochodzi z rolniczych rodzin, dzięki czemu bez trudu zostali przyjęci do szkoły. Wiedzą, że będą musieli przejąć gospodarstwa rodziców lub mają marzenia związane z tą dziedziną. Yugo przyjechał z większego miasta, gdzie jego ojciec jest biznesmenem, nie ma planów na przyszłość, a jedyny czynnik jaki zadecydował o wyborze szkoły to odległość od domu i całoroczny internat.

Uczniowie oprócz zwykłych zajęć w klasach mają również inne obowiązki. Już na początku bohaterowie zostają przydzieleni do zbierania jajek, czy opieką nad małymi prosiaczkami. Dodatkowo muszą również dbać o czystość na terenach należących do szkoły, a są one naprawdę rozległe. Każdy z uczniów musi również wybrać sobie klub, do którego chciałby uczęszczać. Hachiken wybiera jeździecki i to właśnie zmagania z koniami będą się przewijały najczęściej. Przez taki system, uczniowie nie mają zbyt wiele czasu wolnego. Jednak dość szybko przyzwyczajają się do tego.

Sama tematyka związana z rolnictwem jest przedstawiona dość realnie. Zwierzęta, mimo że są naprawdę urocze, są zabijane, a potem zjadane,  a dla większości to normalny proces. Jedynie Hachikenowi, który pochodzi z miasta i żywność kupował już gotową w sklepie (chociaż jego ignorancja jest trochę zbyt przejaskrawiona, np. w scenie, gdy ten dowiaduje się skąd się biorą jajka), trudno jest przyzwyczaić się do tej sytuacji, zwłaszcza gdy pod opiekę dostaje się śliczne, małe prosiaczki, które po kilku miesiącach zostaną przerobione na bekon.

Z drugiej strony w mandze pokazane jest, że zwierzęta traktowane są nad wyraz dobrze, nawet te, które są przeznaczone na ubój. Chów klatkowy kur, który w naszym społeczeństwie kojarzy się z czymś negatywnym i podchodzi pod znęcanie się nad zwierzętami, tu pokazany jest jako coś dobrego i wygodnego zarówno dla ludzi jak i kur. Również wyścigi Ban'e, w których konie ciągną bardzo ciężkie sanie wydają mi się niepotrzebnym męczeniem zwierząt. Ale to może tylko ja mam takie odczucia.

Hachiken jest postacią, którą od razu łatwo polubić. Szczery, pracowity, skłonny do pomocy, dobry w nauce i organizacji od razu stał się lubiany (i czasem wykorzystywany) przez kolegów ze szkoły. W retrospekcjach widzimy go jako smutnego, zamkniętego w sobie chłopaka całkowicie skupionego na nauce. Nie ma żadnego celu w życiu czy marzenia, nauczycielowi potrafił tylko powiedzieć, że chciałby być jak najdalej od domu, czyli problemem prawdopodobnie są rodzice. Widać, że daleki wyjazd dobrze mu zrobił. Bohater zazdrości innym, że mają określone cele. Jednak nie dostrzega, że nie każdy chciałby podążać drogą, którą narzucili mu rodzice.

Oprócz głównego bohatera w Silver Spoonie mamy wiele ciekawych i barwnych postaci. Jedną z ważniejszych jest na pewno Mikage Aki. Zawsze uśmiechnięta i miła dziewczyna kochająca konie. To ona zachęciła Hachikena do wstąpienia do klubu jeździeckiego. W drugim tomie poznamy ją i jej rodzinę trochę lepiej, gdy Yugo dostanie propozycję pracy u nich podczas letnich ferii. Aki mieszka z rodzicami, dziadkami i prababcią i to ona będzie musiała przejąć rodzinny biznes.

Sąsiadem Mikage jest Komaba - chłopak uwielbiający baseball. Po śmierci ojca, gospodarstwem musiała zająć się jego matka i młodsze siostry. Chciałby stać się profesjonalnym sportowcem, aby zarabiać i odciążyć matkę w pracy. Wie, że będzie to trudne, dlatego ciężko pracuje. 

Oprócz nich pojawia się cała plejada różnych osobowości. Również nauczyciele wyróżniają się na tle innych. Przede wszystkim opiekun klubu jeździeckiego o aparycji Buddy, który po cichu jest wielbicielem hazardu i wykorzystywania szkoły dla własnych korzyści. Dyrektor za to jest sympatycznym, malutkim jegomościem, obserwującym i udzielającym rad swoim uczniom.

To, co charakteryzuję tą mangę to spora dawka dobrego humoru. Już przy czytaniu Fullmetal Alchemist zawsze wyczekiwałam na humorystyczne dodatki. Tutaj zabawnych sytuacji mamy naprawdę sporo, głównie wynikających z niewiedzy głównego bohatera (zwłaszcza jego reakcje są przezabawne). Myślę, że jest to główny aspekt, który przyciąga do tego tytułu, sprawiając, że tematyka nie zanudza czytelnika.

Kreska autorki jest miła dla oka, przypominająca tą, jaką była w FMA z tym, że moim zdaniem w Silver Spoonie bohaterowie są mniej wyraziści i charakterystyczni, tacy zwyczajni (tak jak i tematyka). Nie ma się za to wrażenia, że postaci są kopiami z poprzedniej mangi, nie da się ich pomylić. Nie podoba mi się jedynie postać Mikage. Oprócz miałkiego charakteru, na wielu kadrach narysowana jest po prostu brzydko.
Zwierzęta kreślone są starannie i w większości wyglądają na nieco wyidealizowane, mimo to nie oszczędzono czytelnikom takich scen jak poród cielaka, czy zabicie kurczaka (oczywiście nie w jakiś przesadzony sposób). Z dużą dbałością zostały też odwzorowane sprzęty gospodarcze, czy potrawy, które mają podkreślać doskonały smak jedzenia wytworzonego z własnoręcznie wyhodowanych warzyw, czy mięsa (i faktycznie na widok niektórych rysunków ślinka cieknie).

Polskie wydanie prezentuje się ładnie. Okładki są kolorowe i przyciągają wzrok. Na skrzydełkach obwolut znajdują się urocze zwierzątka (w tomie pierwszym cielak, w drugim źrebak). Pod obwolutą, na tylnej okładce mamy zabawne komiksy, nawiązujące do głównej grafiki. Do tłumaczenia nie można się przyczepić, błędów nie wyłapałam. Format mangi jest większy od standardowego (taki jak np. w Welcome to the NHK), dzięki czemu łatwiej jest przeczytać okienka z dużą ilością tekstu (a takie dość często się zdarzają). Na końcu każdego tomu znajduje się to, co lubię najbardziej, czyli humorystyczne dodatki. Druk jest w porządku, taki jak w większości mang "Waneko", jedynie papier w pierwszym tomie wydaje się trochę za cienki i za bardzo prześwitujący, ale w drugim jest już jak najbardziej ok.

Czy autorka poradziła sobie z tematem, który mógłby wydawać się nudny i mało interesujący? Moim zdaniem jak najbardziej tak. Początkowo byłam sceptycznie nastawiona do tego tytułu, ale świetny humor, bohaterowie i ciekawie poprowadzona historia sprawiły, że mangę czytało się szybko i z uśmiechem na ustach.

---

---

---

• Poprzedni wpis
• Następny wpis