Nikko to miasto oddalone od Tokio o jakieś 150 km. Obszar ten jest chętnie odwiedzany przez turystów, głównie za sprawą mauzoleum Ieyasu Tokugawy – jednego z wielkiej trójki szogunów, odpowiadających za rozkwit i zjednoczenie Japonii. To właśnie w to miejsce wybraliśmy się trzeciego dnia naszej wycieczki.

Typowa stacja

Zrywamy się wcześnie rano i po śniadaniu pakujemy w autobus. Nie jestem przyzwyczajona do tak wczesnego wstawania i ciężko mi wmusić w siebie jakieś treściwe śniadanie. Na szczęście w czasie podróży mamy krótki postój na stacji (coś jak MOPy w Polsce, tylko bardziej rozbudowane) gdzie można kupić coś na ząb.

Na terenie Nikko znajduje się duży kompleks świątyń buddyjskich i shintoistycznych, które zostały wpisane na listę UNESCO. Świątynie otoczone są malowniczym lasem, a zwiedzanie zaczęliśmy od Toshogu Shrine, w którym spoczywa Tokugawa. 

W Japonii mówi się "Never say kekkou until you've seen Nikko", gdzie kekkou można tłumaczyć jako coś pięknego, satysfakcjonującego. To zdanie idealnie wpasowuje się w widok jaki tam zastaliśmy. Ilość misternych rzeźb, dekoracji, kolorów i przepychu jaki otaczał nas z każdej strony był ogromny. Nie wiadomo było na czym skupić wzrok, szczegółom można było się przyglądać godzinami. Było to dość niespodziewane wrażenie, zwłaszcza po wizytach w tokijskich, bardziej skromnych, a nawet ascetycznych świątyniach. Toshogu Shrine swoją oryginalność zawdzięcza silnym wpływom chińskim.

Na większą uwagę zasługuje na pewno drewniana rzeźba trzech mądrych małp: Mizaru, Kikazaru i Iwazaru, które reprezentują japońskie przysłowie: „Nie widzę nic złego, nie słyszę nic złego, nie mówię nic złego".

"Nie widzę nic złego, nie słyszę nic złego, nie mówię nic złego"

Niestety, najbardziej zdobna brama Yomeimon była zakryta i niedostępna dla zwiedzających, ponieważ znajduje się w renowacji. Tam gdzie można było wejść do środka, należało zdjąć obuwie i obowiązywał zakaz robienia zdjęć.

Idąc dalej, natkniemy się na kolejną bramę, za którą znajdują się długie schody prowadzące bezpośrednio do Taiyuinbyo – mausoleum Tokugawy. Zanim jednak zaczniemy się wspinać, warto spojrzeć w górę na niewielką rzeźbę śpiącego kota (Nemuri-neko), który jest jednym z najbardziej rozpoznawalnych symboli tego miejsca. Bardzo łatwo go nie zauważyć, dlatego przy bramie znajduje się kartka ze strzałką do góry, aby było wiadomo gdzie go szukać. Czemu śpiący kot? Ponoć rzeźbiarz był miłośnikiem tych zwierząt.

Śpiący kot

Prawie na szczycie

Przed nami było sporo schodów pnących się w górę, pogoda dopisywała, słońce świeciło i każdemu chciało się pić. Na szczycie znajdował się automat z napojami, serwujący tylko jeden rodzaj zimnej, zielonej herbaty. Niejeden chciał się orzeźwić wrzucał 150 jenów do automatu, ale tylko nielicznym udało się wypić ten polecany napój – był nieziemsko gorzki! Ja po jednym łyku dałam sobie spokój, ale mąż dzielnie upił do końca.

Naprawdę gorzka zielona herbata

Kilka stopni wyżej ukazała się kolejna brama oraz niewielkie mauzoleum, w którym znajdują się prochy Ieyasu Tokugawy.

Po zejściu udaliśmy się do shintoistycznej części kompleksu, spokojniejszej i skromniejszej, ale równie pięknej.

Pod koniec dnia czekała nas jeszcze jedna, przyjemna atrakcja, wycieczka do niepozornej browarni sake (czy raczej nihonshu) połączonej z degustacją. Kto chciał mógł później kupić alkohol, albo np. ciasteczka o smaku sake. Niektórym wystarczyło 10 kieliszków na degustacji ;)

Browarnia sake

To był nasz ostatni dzień, w którym nocowaliśmy w Tokio. Wieczorem wybraliśmy się na małe mangowe zakupy, coś zjeść i po prostu pochodzić po mieście. 

Niecodzienny widok - mnich na skuterze

Jeżeli ktoś chciałby zobaczyć więcej zdjęć z Nikko, zapraszam jutro na facebooka.

---

---

---

• Poprzedni wpis
• Następny wpis