W dzisiejszej recenzji nowość od wydawnictwa Waneko, manga Sakisaka Io, Ao Haru Ride, czy raczej polskim czytelnikom znana pod nazwą Ścieżki Młodości.

Futaba nie potrafi zapomnieć o swojej pierwszej miłości z gimnazjum - Tanace, który niespodziewanie zmienił szkołę w drugim semestrze. Dziewczyna jest nieśmiała i nie przepada za chłopakami, ci jednak uważają ją za uroczą, co sprawia, że zostaje wykluczona z grona zazdrosnych koleżanek. Zaczynając liceum Futaba za wszelką cenę chce utrzymać swój nowy wizerunek, nawet kosztem odrzucenia prawdziwej siebie i życiu w zakłamaniu. Dodatkowo spotyka chłopaka, który do złudzenia przypomina jej pierwszą miłość. On jednak ma inne nazwisko i zupełnie inaczej się zachowuje. Czy to możliwe, że Tanaka tak bardzo się zmienił?

Pierwszy rozdział mangi rozgrywa się w gimnazjum, gdzie obserwujemy subtelnie rozkwitające uczucie pomiędzy bohaterami. Delikatne gesty, wstydliwe spojrzenia coraz bardziej zbliżają do siebie dziewczynę i chłopaka. Niestety samo zakończenie tego epizodu nie jest szczęśliwe. Ta część jest moją ulubioną z całego tomiku, klimatem i nawet wyglądem bohaterów przypomina mi trochę Orange Takano Ichigo, a bardzo lubię tę serię.   

Kolejny rozdział przenosi nas już do liceum. Na pierwszy rzut oka widać zmianę w zachowaniu bohaterki, z nieśmiałej i małomównej dziewczyny, stała się wesołą, rozgadaną chłopczycą, która stara się przypodobać koleżankom. Nie bardzo odpowiada jej ten stan, ale pamiętając odrzucenie, które doświadczyła w gimnazjum za wszelką cenę pragnie akceptacji klasy. Doskonale to widać, gdy dziewczyny obgadują inną z koleżanek. Futaba nie zgadza się z nimi, ale tłumi w sobie swoje odczucia. W wielu mangach można zauważyć jak dla bohaterów jest ważna przynależność do grupy, nie wyróżnianie się, nie odstawanie od reszty. Każdy przejaw odmienności, inności skutkuje wykluczeniem, szydzeniem czy nawet znęcaniem. Trochę trudno jest mi to zaakceptować, że dziewczyna, którą lubią chłopaki jest gnębiona przez inne koleżanki. Patrząc na polskie realia, trudno mi to sobie wyobrazić, chociaż ja jestem ze starszego pokolenia, a np. moja młodsza siostra opowiadała jak to u niej w szkole dziewczyny się lały (tak porządnie, że włosy sobie wyrywały garściami) tylko dlatego, że właśnie jednej nie podobało się, że drugiej spodobał się jakiś chłopak. Najgorsze jest to, że taka sytuacja wydawała się dla mojej siostry jak najbardziej normalna.

Dopiero pojawienie się dawnej miłości Futaby i jego cyniczne słowa "cucą" ją i zmuszają do refleksji na temat jej obecnej, zakłamanej postawy. Czy naprawdę potrzebne są jej przyjaciółki, z którymi nic ją nie łączy i mają odmienne zdania? Czy akceptacja wszystkich jest naprawdę tym, czego bohaterka pragnie?  Zastanawiające jest również zachowanie Tanaki. Z miłego i nieśmiałego chłopca przemienił się w cynicznego i bezczelnego nastolatka. Chociaż są momenty, gdy można dostrzec jego łagodną i czułą naturę. 

W tomie pierwszym za wiele się nie dzieje, bardziej poznajemy bohaterów (tych głównych, ale inni, którzy prawdopodobnie będą ważni dla fabuły też się gdzieś przewinęli). Futabę da się lubić, pomimo początkowego wrażenia "owcy idącej ze stadem", potrafi wyrazić swoje zdanie. Dodatkowo bardzo podobało mi się jak zakończyła kwestię ze swoimi dawnymi "przyjaciółkami", zachowała się bardzo dojrzale i tu dla niej plus. Trochę gorzej prezentuje się gburowaty bohater męski, ale może później pokaże się z lepszej strony.

To, co przyciągnęło mnie do mangi to na pewno kreska. Zwłaszcza duże, szczegółowe oczy bohaterów robią wrażenie i można w nie się długo wpatrywać. Postaci wyglądają sympatycznie, a główna bohaterka jest bardzo ładna. W tomiku znajdziemy wiele notek odautorskich, które zawsze z ciekawością czytam, zwłaszcza te o dziwnej treści.
  

Komiks jest bardzo ładnie wydany. Obrazek na obwolucie zachęca do kupna, tytuł pasuje zarówno tłumaczenie jak i układ graficzny. Pod znajdziemy niebieską okładkę z białymi napisami i ramkę z roślinnymi motywami. Do druku nie można się przyczepić, czerń jest czernią, a papier jest biały i o odpowiedniej grubości. Rozmiar jest taki sam jak w przypadku Dengeki Daisy, czyli dość mały, ale nie przeszkadza to w czytaniu, gdyż nie ma miejsc gdzie nagromadzone są duże ilości tekstu. 

Po pierwszym tomie wiem, że będę kontynuowała tę serię. Lubię dobre shoujo, a te nieźle się zapowiada. Dodatkowo jest to miła odmiana od wymyślnych historii z dużą dozą humoru (jak np. DD, Ouran, czy Przewodnicząca). Mamy tu zwyczajnych uczniów, o zwyczajnych problemach (przynajmniej na razie), a scen komediowych jest niewiele. Już nie mogę się doczekać kolejnych tomików.

---

---

---

• Poprzedni wpis
• Następny wpis