Paczka na podsumowanie się spóźnia, dlatego w tym tygodniu notka zastępcza. Będzie to pierwszy post z serii versus - prezentujących porównanie różnych wydań danego tytułu w formie pojedynku. Zaczynamy od 6 tomu Ao Haru Ride.

Jeśli ktoś nie miał okazji żeby zaznajomić się z fabułą, zapraszam do recenzji: klik.

Jakiś czas temu będąc w Niemczech udało mi się nabyć jeden z tomików Ao Haru Ride i to właśnie niemieckie wydanie zostanie zestawione z polskim. 

Pierwsze wrażenie

To co od razu rzuca się w oczy to format. Niemiecka wersja  ma 188x123 mm (wymiarami najbliżej jej do Walkin' Butterfly i Doll Song), nasza jest trochę mniejsza - 115x175 mm (wielkość taka jak przy Dengeki Daisy). W obu przypadkach tytuły umieszczone są na dole, font użyty w niemieckiej wersji jest prosty, nasz wygląda jak pisany ręcznie i bardziej przypomina krój używany w oryginale. Sam tytuł został przetłumaczony na polski (Ścieżki Młodości), dodatkowo jednak małymi literkami umieszczony został podtytuł Ao Haru Ride. Na tomiku zagranicznym widnieje angielski odpowiednik tego tytułu (Blue Spring Ride). Układ tekstu i użyte delikatne fonty bardziej podobają mi się w naszej wersji, w niemieckiej razi trochę linia po prawej i umiejscowienie logo wydawnictwa. Jeżeli chodzi o kolorystykę to jest ona w obu przypadkach zbliżona (ta sama grafika, turkusowo-zielone akcenty), za to sama ilustracja ma bardziej nasycone barwy u naszych zachodnich sąsiadów. 

Również grzbiet ciekawiej prezentuje się u nas za sprawą różnokolorowych rombów, które w każdym tomie mają inną barwę. Niemcy umieścili tam pomniejszoną grafikę z okładki. Oprócz rzucającego się w oczy czerwonego loga możemy również ujrzeć serduszko mówiące nam o gatunku mangi.

Niemiecki tył wyróżnia się większym nasyceniem kolorów i ciekawym rozwiązaniem wyróżnienia opisu, który jest lepiej czytelny niż u nas. Dodatkowo mamy dwie ikonki informujące nas o tym, że jest to romans i manga polecana jest dla czytelników +15 (w prawym, górnym rogu również mamy te informacje, bo raz to chyba za mało). Polski tył w tym zestawieniu prezentuje się minimalistycznie, żeby nie napisać ubogo.

W obu przypadkach okładki są błyszczące, z tym że polski tomik posiada obwolutę, niemiecki już nie (zresztą chyba wszystkie mangi jakie przeglądałam w Niemczech były bez obwolut, co najwyżej niektóre miały skrzydełka tak jak np. Kwiaty grzechu od Kotori). Pod znajdziemy okładkę w kolorze akcentów z okładki (w tym wypadku turkusowo-zielony) z tytułem owleczonym roślinną ramką. Wygląda to bardzo ładnie i czysto.

Zaglądamy do środka...

I naszym oczom ukazują się dwie kolorowe strony w niemieckim tomiku. Nie zostały one jednak wydrukowane na błyszczącym papierze, jak większość znana nam w naszych wydaniach, a na szorstkim, przypominającym ten który Hanami wykorzystuje do barwnych stron. Papier w reszcie tomiku jest cienki i ma lekko żółtawy odcień. U nas niestety nie uświadczymy kolorowych stron, ale nasz papier jest bielszy i zdecydowanie milszy w dotyku.

Jeśli chodzi o stronę tytułową to tu wygrywa zagraniczne wydanie. Kwiatki (u nas znajdujące się na skrzydełkach obwoluty) są ładnym akcentem dekoracyjnym, u nas wygląda to trochę pusto. W niemieckiej wersji można zauważyć, że papier jest cienki i widzimy druk z kolejnej strony. U nas miejscami również ten problem występuje, ale nie aż tak często.

Nasi sąsiedzi postanowili przeznaczyć 2 strony na opis dotychczasowych zdarzeń i przedstawienie bohaterów. W sumie szkoda, że u nas tego nie ma, a streszczenie fabuły z poprzednich tomów zostało umieszczone przy spisie treści.

Spis treści praktycznie niczym nie różni się w obu wydaniach. Układ jest prawie identyczny. Jedynie dobór fontów jest inny, u nas są one delikatniejsze. W niemieckim tomie druk wydaje się bardziej wyrazisty, ale może to zasługa papieru.

Dużą różnicę możemy dostrzec w graficznym sposobie tłumaczenia i czyszczenia onomatopej. Nasz zachodni sąsiad wymazuje je i zastępuje niemieckimi odpowiednikami, wszędzie tam gdzie nie musiałby ingerować w rysunek. Za to tam gdzie wyrazy dźwiękonaśladowcze wchodzą na obrazek, zostawia je w oryginale dodając własne przypisy gdzieś w pobliżu. Przeglądając inne mangi z tego kraju, praktycznie wszędzie tak rozwiązywany jest ten problem. W Polsce jesteśmy przyzwyczajeni do czyszczenia "japońskich krzaków", a nawet słychać głosy niezadowolenia gdy któreś wydawnictwo zostawia je w oryginale. W Ścieżkach wszystko jest wyczyszczone i zastąpione polskimi dźwiękami.

Samo tłumaczenie w obu przypadkach jest bardzo podobne. Nie ma tu zbyt wiele zawiłych i długich kwestii (w końcu to shoujo), więc wydźwięk i ogólne przesłanie pozostaje to samo. Jedyną znaczącą różnicą są sufiksy dodawane do imion i nazwisk (np. -san, -kun-, -chan). W naszych Ścieżkach bohaterowie zwracają się do siebie po prostu po imieniu lub nazwisku, ewentualnie używając ksywki. W niemieckiej wersji w większości przypadków wygląda to tak samo, ale gdy chodzi o podkreślenie relacji między postaciami, wtedy pojawiają się japońskie formy grzecznościowe. W tym tomie zaobserwowałam to w dwóch miejscach: gdy Yui wita się z Narumi, pytając się czy jest znajomą Kou, dodaje do jego nazwiska końcówkę -kun aby podkreślić, że jest koleżanką z klasy. Za drugim razem możemy to zaobserwować gdy Narumi zwraca się do Mabuchiego nazywając go Kou-chan co wskazuje na bliskie relacje pomiędzy nimi. W obu miejscach znalazły się odpowiednie przypisy tłumaczące co dany sufiks oznacza. Co ciekawe objaśnienia znalazły się również przy nazwach potraw sprzedawanych na festiwalu (Yakisoba, Takoyaki). Najwidoczniej Polakom znane są te japońskie przysmaki, bo u nas obyło się bez przypisów.

Warto również zwrócić uwagę na dobór fontów. W obu wersjach litery stylizowane są na te pisane ręcznie, z tym, że nasz krój jest większy (wyższy) i bardziej delikatny, a co za tym idzie, lepiej czytelny. Graficzną różnicę widać też w notkach odautorskich, gdzie w polskim tomiku jest większy porządek i np. (w tym przypadku) hasło słownikowe dostało japoński zapis i zostało ładnie wyeksponowane.

Na końcu obu tomików znalazło się miejsce na reklamy innych mang. W naszej wersji są to dwie strony, a w niemieckiej aż 8 (!). Ostatnia strona zachodniego wydania to notka dla nieogarów, że mangę czytamy od prawej do lewej.

Podsumowując

Każde z wydań ma swoje plusy i minusy, ale nie będę ukrywać, że patriotycznie, bardziej podobają mi się polskie Ścieżki, patrząc przez pryzmat całości. Głównie cena jest zachęcająca - 19.99, gdzie sąsiedzi muszą wydać 6.95 euro (niecałe 30 zł), ale chyba nieadekwatne jest porównywanie cen na tak różnych rynkach. Niemieckim czytelnikom najbardziej zazdroszczę kolorowych stron, które są świetnym dopełnieniem serii.

Ciekawostka: Jeśli lubicie takie porównania i chcielibyście się dowiedzieć jak wygląda włoska edycja Ao Haru Ride koniecznie zajrzyjcie na bloga Sasy.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Przypominam również o konkursie, który trwa do 8 marca. Jeszcze jest trochę czasu, więc zachęcam do udziału :) A i koniecznie zostawcie komentarz pod konkursowym postem: klik, bo głównie na tej podstawie zostanie wyłoniony zwycięzca.

---

---

---

• Poprzedni wpis
• Następny wpis