Pierwszy dzień nowego roku to dobry czas na podsumowanie zeszłego. Na wielu blogach publikowane są tego typu rankingi, więc chyba nie zaszkodzi jak dorzucę i swój.

MANGA

Z roku na rok na naszym rynku pojawia się coraz więcej nowych tytułów. Wydawać by się mogło, że wybór jest spory i każdy znajdzie coś dla siebie, w rzeczywistości są to w większości młodzieżówki. Nie twierdzę, że to źle, ale czasem chciałoby się poczytać coś poważniejszego, skierowanego do starszego odbiorcy. Na szczęście, powoli pojawiają się też dojrzalsze pozycje: Mega Mangi, seineny i joseie od JPF, ostatnio również Waneko stara się bardziej urozmaicać swoją ofertę. W sumie najbardziej trafiające w mój gust mangi ma Hanami, szkoda tylko, że nie wydają już tak dużo jak kiedyś. Zobaczymy co przyniesie 2016 rok, a teraz czas na moją subiektywną listę hitów i kitów minionego roku.

Najbardziej wyczekiwana nowość 2015:

Kamisama Hajimemashita, czy raczej po naszemu Jak zostałam Bóstwem!? to tytuł, który nie sądziłam zobaczyć na naszym rynku, w końcu jest to shoujo, które niebezpiecznie zbliża się do granicy zostania tasiemcem. A jednak Studio JG zdecydowało się podjąć wyzwanie, mam tylko nadzieję, że regularny cykl wydawniczy pozostanie bez zmian. Samą serią zainteresowałam się po emisji pierwszego sezonu, który miał fajny humor i klimat, a główny bohater przypominał mi Inuyashę. Ciekawa co było dalej, sięgnęłam po mangę i po past arcu przepadłam. Nie jest to może jakaś odkrywcza i nowatorska historia, ale posiada wszystko to co lubię w shoujo: nieco trudnego głównego bohatera, o burzliwej przeszłości oraz całkowicie szalonego i nieprzewidywalnego antogonistę (Akura-ou). Z takich historii się nie wyrasta ;)
Na uznanie zasługuje również Wzgórze Apolla, czyli świetny josei, z muzyką w tle. Brakuje mi takich spokojnych i zwyczajnych mang na naszym rynku, bo lektura Wzgórza działa na mnie naprawdę kojąco.
Może już nie takie zwyczajne, ale jednak w podobnym tonie jak powyższy josei, Wilcze dzieci, były przeze mnie kolejną, niecierpliwie wyczekiwaną nowością. Opowieść o samotnej matce próbującej wychowywać i chronić swoje niezwykłe dzieci chwytała za serce, a urocze rysunki Yu sprawiały, że po lekturze robiło się cieplej na sercu. Żałuję, że seria tak szybko się skończyła.

Rozczarowanie roku:

Do tej kategorii od początku miałam kilka typów, ale nie spodziewałam się, że wygra light novel (zwłaszcza, że to nawet nie jest manga, ale musiałam gdzieś wrzucić tę książkę). Lektura Blasku księżyca (Gekkou), pozostawiła tak duży niesmak, że tytuł musiał tu wylądować. Zdanie "Co ja właśnie przeczytałam?" idealnie oddaje mój stan jaki miałam po zamknięciu książki. Nawet nie chcę wiedzieć co musieli o mnie myśleć pasażerowie autobusu, w którym to jeżdżąc do pracy, męczyłam to "dzieło", co jakiś czas wykrzywiając twarz w grymasie i wydając nieartykułowane dźwięki. Zdaję sobie sprawę, że nie jestem targetem tej nowelki, ale myślałam, że tag kryminał do czegoś zobowiązuje. Cóż, myliłam się.
Kolejnym rozczarowaniem okazał H.P. Lovecraft OGAR i inne opowiadania. Niestety nie znam twórczości Lovecrafta, więc ciężko mi stwierdzić czy to styl opowieści czy adaptacje Tanabe Gou nie przypadły mi do gustu, ale jako fanka mangowych horrorów z przykrością stwierdzam, że żadna historia nie wywarła na mnie najmniejszego wrażenia. Po lekturze nie czułam zupełnie nic, a po odłożeniu tomiku nie pamiętam nawet o czym on był. Do odbioru przyczyniła się pewnie również wizualna strona, gdzie rysunki są po prostu brzydkie, wyraźnie stylizowane na styl amerykański. Postaci wyglądają sztucznie i plastikowo, jedynie kilka kadrów, głównie tych bez ludzi, jakoś się broni. Podwyższona cena Studia JG i okładka podatna na zabrudzenia i zniszczenia również nie zachęcały do zakupu.  
Trzecią pozycją jest Strażnik domu Momochi, który pomimo najszczerszych chęci nie przypadł mi do gustu. Historia jakby znajoma, ale jakby inna, bezpłciowi bohaterowie, których nie udało mi się polubić oraz status nadal wychodzącej mangi sprawia, że nie mam ochoty zagłębiać się w kolejne tomy.

Zaskoczenie roku:

Oblubienica czarnoksiężnika (Mahou Tsukai no Yome), to seria po której nie spodziewałam się za wiele, ot kolejna manga z siłami nadprzyrodzonymi w tle z nastolatką i dziwnym czaszkowym panem. To co dostałam było sporo ponad to niż założyłam. Przede wszystkim szczegółowa kreacja magicznego świata, nie jak w większości przypadków działająca na zasadzie perpetuum mobile. W Oblubienicy jest coś tajemniczego, co nie pozwala mi o niej zapomnieć, bo w sumie na tym etapie (2 tomy) nie jestem w stanie przewidzieć w jaką stronę pójdzie fabuła - czy będzie to mainstreamowe "walczymy z tymi złymi i niedobrymi", czy może coś zupełnie innego. Czas pokaże
W tym roku zaskoczyło mnie jeszcze jedno: hentai od Yumegari Witchcraft. Nie żeby fabuła tej mangi była jakaś warta uwagi, w końcu to porno, ale sam fakt, że na naszym rynku mogą wychodzić (i radzić sobie na tyle nieźle, aby zapowiedzieć kolejne tytuły z tego nurtu) tak skrajne gatunki, że nic już nie wydaje się niemożliwe do wydania.

ANIME  

Od około dwóch lat zauważam tendencję mojego spadku zainteresowania nowymi seriami. Przeglądam rozpiski na poszczególne pory roku i jak trafią mi się 2-3 serie, które mnie interesują to jestem szczęśliwa. Nie wiem czy to ja patrzę teraz inaczej, stałam się zbyt wybredna, czy może to w nowych tytułach jest problem. Faktem jest jednak to, że gdy 3/4 ramowego programu to seriale z moe dziewczynkami to odechciewa mi się włączać chociaż jeden odcinek na spróbowanie. Udało mi się jednak wskazać kilka animacji, które w mniejszym lub większym stopniu przykuły moją uwagę.

Najlepsze tegoroczne anime:

One Punch Man niespodziewanie wskoczył na szczyt mojego rankingu, mimo, że po pierwszym odcinku wcale się na to nie zapowiadało. Świetna animacja, nietypowy pomysł z przełamaniem sztampy z superbohaterami i przede wszystkim humor sprawiły, że trudno było mi się rozstać z tą serią. Na pocieszenie zostaje manga od JPFa.
Wysoko na liście mam też Ore Monogatari!!, shoujo z nieszablonowym głównym bohaterem. Wyjątkowo ciepła i zabawna opowieść, sprawiła, że poczułam się jak przy seansie Kimi ni Todoke. A i uwielbiam Sunę ;)
Na trzecim miejscu uplasowało się Death Parade, gdzie koncepcja czyśćca, w którym bohaterowie osądzani są grając w różne gry, wywarła na mnie duże wrażenie. Ciekawe, epizodyczne historie, świetnie pokazywały ludzkie emocje, uczucia, lęki i paranoje. Bardzo lubię psychologiczne tytuły, gdzie wszystko nie jest od początku jasne i czasem pozostają pewne niedopowiedzenia. Po seansie byłam oczarowana tą serią (i świetnym openingiem), ale tworząc ten ranking zupełnie o nim zapomniałam, stąd miejsce trzecie.

Kity 2015:

Nie od dziś wiadomo, że wskrzeszanie kultowych serii zazwyczaj nie wychodzi zbyt dobrze (dobrym przykładem niech będzie Sailor Moon Crystal). Zawsze jednak istnieje cień szansy, że może się uda, że może to nie będą odgrzewane kotlety, a coś na równi pierwowzoru. Niestety Dragon Ball Super nie jest tym wyjątkiem, mimo, że za w fabule maczał palce sam Toriyama. Już kinówka Dragon Ball Z Movie 14: Kami to Kami budziła pewien niepokój, bo pomimo tego, że nowy koci antagonista jest świetnie wykreowaną postacią, to sama fabuła, a już zwłaszcza nowy sayański poziom God, pozostawiała wiele do życzenia. Seria TV miała nawiązywać do wersji kinowej, więc fani po cichu liczyli, że to co budziło niesmak na wielkim ekranie, zostanie poprawione i lepiej poprowadzone. Początek był całkiem niezły, Goku jako farmer to coś nowego. Niestety im dalej tym gorzej, nie dość, że seria tv okazała się być kalką kinówki, to dostaliśmy sporą dawkę bardzo nieśmiesznych zapychaczy m.in. z Pilafem i jego ferajną, a Vegeta, który do tej pory uchodził za dumnego księcia, został doszczętnie obdarty z jakiejkolwiek godności. Czara goryczy została przelana, gdy doszło do walk, czyli nomen omen najważniejszej części tej serii, mianowicie chodzi o grafikę jaka im towarzyszyła. Ja rozumiem, że teraz modne jest zaniżanie jakości animacji, żeby potem ludzie kupili dvd i blue-reye, ale to czym nas animatorzy uraczyli to jest po prostu jakaś kpina, przecież to wyglądało jak kiepskie fanarty stworzone w paintcie. Jeżeli ktoś jeszcze jakimś cudem tego nie widział, tutaj kilka screenshotów: jeden, drugi, trzeci. W skład serii weszła również kolejna kinówka Dragon Ball Z Movie 15: Fukkatsu no F z powrotem Friezy. W tym przypadku fabuła okazała się jednym wielkim żartem. Anime powoli wchodzi w kolejny arc, z okładkowym grubym kotem, wygląda to intrygująco, ale po tym co do tej pory zaserwowano fanom, nie mam złudzeń.
Na tej liście znalazły się jeszcze dwa tytuły i oba były ciężkie do przełknięcia przez głównych bohaterów, mowa tu o drugiej części Fate/stay night: Unlimited Blade Works i Arslan Senki. Pierwszą pozycję jakoś domęczyłam do końca, głównie dzięki pięknej animacji i muzyce, ale serio nie znam chyba bardziej wkurzającej postaci od Shirou z tego jego podniosłymi i "mądrymi" gadkami -.- Arslana nie dałam rady skończyć, rzuciłam serię po kilku odcinkach, książę był zbyt wyidealizowany i naiwny, nie wiem może potem się ogarnia, ale ja już się tego nie dowiem.

A jak wyglądają Wasze typy?

---

---

---

• Poprzedni wpis
• Następny wpis