Narzekałam, że nie ma zimy to teraz się doczekałam. Śniegu prószy, za oknem -12, a ja siedzę z moimi świnkami kawiami (wiecie, że od jakiegoś czasu świnki morskie zostały oficjalnie przemianowane na kawie domowe?) pod kocem i marznę niemiłosiernie. W domu 21 stopni, a ja jestem zmarźlakiem.

Pogodowy wstęp mamy już za sobą, czas zająć się stosikiem, trochę nietypowym bo dwumiesięcznym. Przybyło: One-Punch Man 1, Berserk 6, Doll Song 5, Bestia z ławki obok 1, Horimiya 2, Uśmiech Kanoko 2, One Piece 36, Deadman Wonderland 9, Ścieżki Młodości 11, Wilcze dzieci 3, Powóz lorda Bradleya, Blask księżyca (light novel), Chi Sweet Home 1 (niemieckie wydanie), Ctrl + T Inio Asano Works (artbook, wydanie niemieckie) i komiks Stwórca. 

To już szósty tom Berserka, szybko idzie. Tym razem mamy fajne sceny z Gutsem i Cascą, a Gryffith powoli odsłania swoje groźne oblicze. Bardzo się cieszyłam, że seria ponownie została wznowiona przez autora, ale po kilku miesiącach Miura znowu odpuścił, no ileż można. Przy okazji szykuje się nowe anime, niestety po teaserze widać, że twórcy idą na łatwiznę i zaserwują nam mnóstwo ohydnego CGI, czemu nam to robicie T.T? Tak świetna i dynamiczna kreska Miury chyba zasługuje na coś więcej niż tylko 3d, które wygląda jak kiepska gra komputerowa.

One Punch-Man skusił mnie świetnym, olbrzymim plakatem, który na pewno zawiśnie u mnie na ścianie, muszę tylko taką dużą ramę skombinować. Przy anime bawiłam się bardzo dobrze, więc myślę, że z mangą będzie podobnie, jak nie lepiej patrząc na tłumaczenie.

W One Piece intryga się zagęszcza, załoga Słomianych została podzielona, a Robin oskarżono o próbę morderstwa. Niewątpliwie Water 7 jest jednym z moich ulubionych arców w OP. Historie Nami i Robin to najlepsze i najbardziej poruszające wydarzenia z życia załogantów Luffiego.
Z kolei Blask księżyca bardzo mnie rozczarował. Liczyłam się z tym, że historia nie będzie w moim guście, ale może chociaż wątek z kryminalną zagadką mógłby mnie zainteresować, niestety nie. Przymierzam się do recenzji tej książki, więc pewnie w oddzielnej notce będzie więcej przemyśleń na ten temat.

Horimiya to przyjemne czytadło, pomimo, że problemy bohaterów są trochę wyolbrzymione. Podoba mi się jak bohaterowie zbliżają się do siebie małymi kroczkami, mam jednak nadzieję, że nie będzie to na siłę przeciągane i utrudniane. Ostatnio dowiedziałam się, że ta seria ma 3 odcinkowe OVA, trzeba będzie zobaczyć.
Jeszcze tylko dwa tomiki do zakończenia Ścieżek Młodości, już nie mogę się doczekać. Wydaje mi się, że ta część jest trochę lepsza od poprzedniej, pewnie dlatego, że nie ma tu Narumi. Kou nie odpuszcza i postanawia walczyć o Futabę, sporo mamy scenek, w których widać jak Mabuchiemu zależy. Pomimo, że nie przepadam za Toumą, zaczyna mi się go robić żal. Malutki Kominato jest mega słodki.

Przy Deadman Wonderland znowu zaczynam się zastanawiać po co ja to w ogóle kupuję, chyba tylko aby poznać zakończenie. Fabuła i bohaterowie stają się dla mnie coraz bardziej obojętni. Coraz trudniej skupić mi się na poczynaniach Ganty, jego kolejne walki nie wzbudzają emocji, a śmierć jednej z ważniejszych postaci skwitowałam wzruszeniem ramion. Może teraz, gdy już oficjalnie wiadomo kim jest Wretched Egg, historia nieco się zmieni.
W moje ręce trafił już ostatni tom Doll Song, bardzo mnie cieszy, że to już koniec. Rysunki Lee Sun-young są naprawdę ładne, ale w połączeniu z historią, fabuła wydaje się być strasznie chaotyczna. Często nie byłam do końca pewna co się w danej scenie dzieje, zwłaszcza, że lokalizacje dość często przeskakują z miejsca na miejsce. Jestem teraz gdzieś w połowie tomiku i nie mam motywacji do dalszej lektury, a chyba ostatnia część powinna wzbudzać większe emocje. Dlatego, chociaż jestem miłośniczką rysunków autorki, nie zdecyduję się na jej kolejny komiks od Yumegari. Od tego wydawnictwa jak na razie zbierałam tylko Doll Song i Savage Garden i w obu przypadkach w początkowych tomach pojawiają się kolorowe strony, a w kolejnych albo wybiórczo, albo wcale. Nie wiem co jest przyczyną, ale to trochę dziwne jak dla mnie.

Pamiętam, że trochę psioczyłam na Uśmiech Kanoko, ale w gruncie rzeczy świetnie się bawię przy tej mandze. W wielu aspektach jest ona prawdziwa do bólu, obnażając ludzką (nastoletnią) naturę, pełną fałszywych uśmiechów, zawiści i kłamstwa. Poza tym naprawdę polubiłam główną bohaterkę, która jest przeciwieństwem heroin z mang shoujo.
Zdarza Wam się czasem kupić mangę tylko ze względu na jednego bohatera, który na dodatek nie jest główną postacią i z góry znajduje się na przegranej pozycji? Ja tak zrobiłam w przypadku Bestii z ławki obok. Skąd miałam wiedzieć, że czytając kiedyś skany tak bardzo przypadnie mi gustu Yamaken? Przed kupnem miałam mały konflikt wewnętrzny, bo jestem wręcz uczulona na męskiego antagonistę, a im dalej tym bardziej moja niechęć do niego wzrastała. Nie przepadam za takimi naiwnymi agresorami, którzy praktycznie bez powodu spuszczają innym łomot, niezależnie czy to facet czy kobieta. Może trochę sobie teraz przeczę, patrząc przez pryzmat Tsukasy z mojego ulubionego Hana Yori Dango, ale tu Haru wydaje mi się, delikatnie mówiąc, głupi.

Widzicie jak Hana płacze na okładce ostatniego tomu Wilczych dzieci? Czuję się podobne, tak mi smutno, że to już koniec. Niby film dobrze znałam, ale ta sama opowieść z rysunkami Yu, jakby nabrała nowego wydźwięku, takiego delikatniejszego i bardziej uroczego. Dodatkowo na koniec, historia została wzbogacona kilkoma dodatkowymi stronami prezentującą (niezbyt odległą) przyszłość bohaterów. W sumie za wiele to to nie wnosi, ale cieszy taka drobna niespodzianka.

Pamiętacie jak Waneko "zażartowało" sobie w prima aprilis, że wyda mangę otagowaną jaką seinen, dramat, przemoc i gwałt? Tak, to właśnie Powóz Lorda Bradleya, który wszedł do kolekcji "Jednotomówek Waneko". Tytuł ten przeczytałam w skanach, by przekonać się co w nim jest takiego kontrowersyjnego (zwłaszcza żyjąc w przekonaniu, że to jednak nie zostanie u nas wydane) i muszę przyznać, że jest mocna i szokująca rzecz. W skład tomiku wchodzi kilka opowieści, który łączy tytułowy powóz, dający nadzieję na lepsze jutro urodziwym sierotom. Niewiedzą one jednak, że czeka je prawdziwe, okrutne i bezwzględne piekło. Manga na pewno nie dla wszystkich.

W grudniu moją kolekcję zasilił kolejny komiks. Stwórca to spora cegiełka, w której główny bohater - rzeźbiarz, kiedyś uznawany za utalentowanego i cenionego, zmaga się z zapomnieniem i bezsilnością wynikającą z niemocy stworzenia wymarzonych dzieł. Sytuacja zmienia się diametralnie, gdy artysta dostaje propozycję od samej Śmierci. Cały komiks utrzymany jest w błękicie, a graficznie inspirowany jest stylem mangowym, także tym bardziej zwrócił on moją uwagę. Jestem na razie gdzieś na początku lektury, więc póki co nic więcej napisać nie mogę.

Ostatni miesiąc roku przyniósł mi kolejny wyjazd do naszych zachodnich sąsiadów. Przy okazji zahaczyłam o księgarnię i zaopatrzyłam się w dwa tytuły: Kleine Katze Chi czyli Chi's Sweet Home, tym razem tom pierwszy, bo w tamtym roku mieli tylko od drugiego wzwyż. Chi jest chyba jedyną mangą, w której rozumiem niemieckie dialogi - nie są one zbyt rozbudowane, a sporo rzeczy można wywnioskować z kontekstu obrazkowego. Do tego wydanie jest w pełnym kolorze, więc ciężko mi się oprzeć urokowi słodkiej Chi.
Druga zdobycz to artbook z pracami Inio Asano (Solanin, Osiedle promieniste, Punpun) - Ctrl+T. Oprócz kolorowych ilustracji i rysunków, znajdziemy tu kilka krótkich komiksów, szkice, storyboardy i sporo informacji o autorze.

---

---

---

• Poprzedni wpis
• Następny wpis