Zanim się obejrzałam spadł śnieg i zrobiło się niemiłosiernie zimno. Czy Wam też czas tak szybko płynie, a tygodnie przelatują przez palce?
U mnie standardowo nieogar ze wszystkim, chciałabym robić kilka rzeczy na raz, przez co kończy się, że siedzę i oglądam kotki w internecie. Jedyne co mi się udało to wziąć udział w Inktoberze (to takie codzienne rysowanie tuszem w październiku). Było ciężko zmobilizować się do rysowania każdego dnia, pod koniec chciałam już zrezygnować, ale zaparłam się i bazgrałam czasem nawet kilka minut przed północą. Jeśli ktoś jest ciekawy co bazgrałam zapraszam na instagrama. W październiku nabyłam 8 nowych tomików: Monster 8, Bakuman 3, Horimiya 7, Pandora Hearts 24, Requiem Króla Róż 4, Drifters 2, W stronę lasu Świetlików, Oblubienica czarnoksiężnika 3 i książkę Beksińscy Portret podwójny.

Po małych trudach w moje ręce wpadł upragniony tomik W stronę lasy Świetlików. Jestem wielką fanką tej historii, kilka lat temu trafiłam przypadkiem na krótką kinówkę tego tytułu i z miejsca się zakochałam. Dlatego byłam bardzo ciekawa jak wygląda papierowa wersja. Trochę się obawiałam, że statyczna historia nie wzbudzi we mnie takich emocji jak animacja, ale nie zawiodłam się. Fabuła jest taka sama jak w kinówce, więc zaskoczenia nie było, ale i tak z przyjemnością odświeżyłam sobie znajomość Hotaru z Ginem. W tomiku znalazły się również 2 inne opowieści, ale szczerze mówiąc były bardzo średnie, zwłaszcza Odrobina ciepła mnie wynudziła niemiłosiernie. Na końcu mangi znalazł się kilkustronicowy dodatek z okładkową parą, ale z perspektywy Gina. Krótka, ale niezwykle urocza historyjka o puddingu i persymonie podobała mi się znacznie bardziej niż te inne rozdziały i bardzo żałowałam, że nie dostaliśmy ich więcej . Miłym akcentem jest również kolorowa rozkładówka z anime, znajdująca się na początku tomu. Teraz czekam na Natsume *.*

To już 3 część Bakumana, szybko idzie. Główni bohaterowie są w impasie, próbują stworzyć typowego bitewniaka, ale nie za dobrze im idzie. W między czasie poznają Nizumę, a Mashiro łapie fuchę jako asystent mangaki. Na scenę wkracza również konkurencja: Fukuda i Nakai. Z tomu na tom tłumaczenie wydaje się lepsze, nie zaobserwowałam byków, które namnożyły się w pierwszym tomie.

Ostatni, grubaśny tom Pandory Hearts już za mną. To była długa podróż z tą niezwykle wciągającą serią i zakończenie było satysfakcjonujące, takie trochę słodko-gorzkie i wyważone. To chyba jeden z nielicznych. dłuższych tytułów wydawanych na naszym rynku, które do końca trzymają poziom. Jeśli ktoś jeszcze nie zna tej serii, polecam z czystym sumieniem. Jakiś czas temu Waneko zapowiedziało kolejną mangę autorki Księgę Vanitasa i pomimo tego, że tematyka wampirów już dawno mi się przejadła, chętnie ją kupię. Niepokoi mnie jedynie fakt, że na razie wyszło malutko tomów w Japonii i przyjdzie nam długo czekać na kolejne części. Może lepiej poczekać aż wyjdzie ich więcej?

Waneko idzie jak burza z wydawaniem swoich mang i ledwo co nabyłam 4 tom Requiem Króla Róż, a za tydzień premiera piątego. W tej części dla odmiany możemy obserwować jak Ryszard zbliża się do Anny. Urocze scenki z ich narastającej przyjaźni są tylko chwilowym oddechem przed prawdziwą grą o tron. Wszyscy spiskują między sobą i nagle okazuje się, że każdy chciałby zostać królem. I pomyśleć, że jak zwykle wszystko wywołała kobieta... Mój tomik przyszedł do mnie z dziwną wadą: przy ścinaniu spadów jedna strona się zagięła, przez co mam wystający poza tomik kawałek. Nie wiem co z tym zrobić, chyba po prostu sama dotnę tę stronę. W ogóle ostatnio trafiłam na twitterze na porównanie okładek japońskich z polskimi (tu i tu) i zastanawiam się czemu nasze są tak bardzo pozmieniane jeśli chodzi o kolorystykę. Japońskie są delikatniejsze i mają lepiej dobrane kolory, choćby ten 4 tom, który w oryginale ma idealne zestawienie różu z turkusem w tle, za nic nie mogę pojąć skąd u nas to bordo (chyba, że miało pasować do koloru tytułu, ale to są 2 różne odcienie). Już o samej ciężkiej typografii na okładce, naładowanej niemodnymi efektami użytej w naszym wydaniu nie będę się rozpisywać, ale nie wygląda to dobrze i trochę szkoda, że wydawnictwo nie zdecydowało się na coś delikatniejszego i subtelniejszego. 

W Horimiyi pojawia się nowy chłopak i od razu dostał swoją okładkę. Ten tomik jest chyba najdziwniejszy ze wszystkich dotychczasowych, już początek, w którym Hori maluje paznokcie u stóp Miyamurze wywołuje lekkie wtf. Ich związek wchodzi na nowy, dziwny poziom, a z tej Hori to niezła fetyszystka. Mimo to manga dalej jest zabawna i uwielbiam dodatkowe rozdziały z Miaumurą.

Chyba jestem jedyną osobą, która uważa Driftersów za anime sezonu. Serio ta seria jest mega, z odcinka na odcinek podoba mi się coraz bardziej, a opening, pomimo, że pojawił się w anime chyba ze 2 razy, leci w moich głośnikach w nieskończoność. Po zmasakrowanym Berserku z cenzurą i ohydną animacją 3d, Drifters jest jak powiew świeżości w brutalnych seriach dla dorosłych. Póki co anime pokrywa prawie cały 2 tom wydany przez JPFa. To co najbardziej lubię w tym tytule to absurdalny humor Kohty Hirano (zwłaszcza dodatki na końcu z Panem Ciemności nabijającym się z Aśki i innych Odpadów) tak dobrze znany z Hellsinga. Dla mnie pomocne są również strony od tłumacza, który pokrótce wyjaśnia wszystkie wzmianki historyczne użyte w mandze, bo nie wszystko jest dla mnie jasne, zwłaszcza jeśli chodzi o historię Japonii.

Monster jest już coraz bliżej końca, jeszcze tylko jeden tom, Przez długie oczekiwanie na kolejne tomy zaczęłam powoli zapominać niektóre wątki i chyba będę musiała na świeżo jeszcze raz wszystko sobie przeczytać i poukładać.

Tak, dobrze widzicie, doczekaliśmy się nowej Oblubienicy czarnoksiężnika. W tej części Elias szaleje, Chise przygarnia psa i wyrusza w samotną podróż. Główna bohaterka powoli ewoluuje i zaczyna zadawać pytania. Bardzo brakowało mi tego przyjemnego tytułu, mam nadzieję, że teraz Studio JG będzie wydawało go bez opóźnień. Jakiś czas temu wyszła pierwsza OVA z tej serii Mahoutsukai no Yome: Hoshi Matsu Hito z piękną animacją opowiadająca o przeszłości Chise. Niestety fabularnie nie jest ona zbyt ciekawa, widać że to będzie taki filler w historii, ja osobiście byłam rozczarowana. Wolałabym anime z właściwą fabułą i mam  nadzieję, że po OVA doczekamy się go.

Na koniec książka Grzebałkowskiej, Beksińscy. Portret podwójny, którą nabyłam po seansie Ostatniej rodziny (film gorąco polecam). Na razie zabrał mi ją mąż, więc za dużo nie mogę o niej napisać. Wizualnie to spora cegła wypełniona nie tylko tekstem, ale również zdjęciami artysty z rodziną i przyjaciółmi oraz reprodukcjami jego obrazów i fotografii. Będzie co czytać i oglądać.

---

---

---

• Poprzedni wpis
• Następny wpis