Riyoko Ikeda to ceniona autorka klasycznych mang z gatunku shoujo. Jedna z jej najbardziej znanych serii to Róża Wersalu (Lady Oscar), ale dla polskiego czytelnika to tytuł Aż do nieba jest ważny, jak nie ważniejszy, ze względu, na to, że była to pierwsza manga przetłumaczona (i wydana) na nasz rodzinny język. Po tylu latach doczekaliśmy się kolejnej pozycji na naszym rynku tej utalentowanej kobiety. Mowa oczywiście o Moim drogim bracie... (Oniisama E), wydanym dzięki wydawnictwu JPF.

Akcja skupia się wokół Nanako Misonoo, która rozpoczyna naukę w prestiżowym liceum żeńskim. Tam dowiaduje się o stowarzyszeniu Sorority, ekskluzywnym zrzeszeniu dziewcząt, podobnym do tych z amerykańskich uniwersytetów. Przy rekrutacji brane są pod uwagę przede wszystkim takie aspekty jak pochodzenie, majętność, wygląd, zachowanie i wyniki w nauce, wszystko po to, aby wyłonić najlepsze kandydatki. Dziewczyny, którym uda się dostać do Sorority, mogą liczyć na specjalne względy w szkole, pomoc i opiekę starszych koleżanek, zaproszenia na przyjęcia i bankiety oraz znajomości z odpowiednimi chłopakami. Nic dziwnego, ze wiele z uczennic zrobiłoby wszystko, aby tylko zostać dostrzeżonym przez członkinie zgromadzenia. Bohaterkę mangi niewiele interesuje cały ten konkurs, sama doskonale zdaje sobie sprawę, że to nie jej świat, nie ma ani bardzo bogatych, ani wpływowych rodziców, sama również nie uchodzi za ideał piękna. Wszystko zmienia się, gdy zostaje ona niespodziewanie wybrana na jedną z kandydatek. Wtedy właśnie zaczynają się problemy Nanako, zazdrosne koleżanki zaczynają ją prześladować, a sama bohaterka zostaje wplątana w skomplikowane relacje i intrygi, rozgrywające się pomiędzy popularnymi uczennicami. Swoje przemyślenia i troski, dzieli ona listownie z mężczyzną, którego nazywa "braciszkiem".

Jako, że akcja rozgrywa się głównie w żeńskiej szkole, poznajemy różne dziewczęta. Trójka z nich zasługuje na szczególną uwagę, bo właśnie one uchodzą za szkolne gwiazdy. Pierwszą z nich jest Fukiko Ichinomiya, zwana przez koleżanki panną Miyą. Piękność o pełnym ustach stwarza wrażenie uosobienia dobra i elegancji, pełni funkcję przewodniczącej samorządu uczniowskiego, a dodatkowo jest założycielką Sorority. Kolejną postacią jest Kaoru Orihara, nazywana "księciem Kaoru". Wysoka, wesoła i towarzyska chłopczyca, uczęszcza do tej samej klasy co główna bohaterka. Starsza od swoich koleżanek, z powodu choroby musiała na jakiś czas opuścić szkołę. Jej szczera aparycja, dojrzały, ale chłopięcy wygląd sprawia, że ludzie się do niej garną. Ostatnią z popularnej trójki jest Rei Asaka znana jako panna Saint-Just (przydomek inspirowany Louisem de Saint-Justem, który był francuskim rewolucjonistą). Bujna fryzura, męska sylwetka, zamglony wzrok i miłość do muzyki sprawiają, że do postaci wzdycha sporo fanek. Aura tajemnicy i melancholijność jaką roztacza Rei fascynują nawet główną bohaterkę. 

Oprócz wyżej wymienionej trójki, przyjdzie nam lepiej poznać koleżankę z klasy Nanako - Mariko Shinobu, jest to czarnowłosa dziewczyna o krwistoczerwonych ustach i wyglądzie Kleopatry, zdeterminowana aby dostać się do Sorority. Od pierwszych dni, stara się zaprzyjaźnić z główną bohaterką i skupić na sobie całą jej uwagę. Odważna, nieco pyskata, wie czego chce i dąży do tego za wszelką cenę, nie ufa mężczyznom.
"Płci brzydkiej" w mandze nie uświadczymy za wiele. Jedynie tytułowy braciszek i jego przyjaciel przewijają się od czasu do czasu, a także ojciec Nanako. Są oni jednak bardziej związani z intrygami dziejącymi się w szkole, niż by to się mogło na początku wydawać.

O samej głównej bohaterce nie można za wiele napisać. Jest urocza, dziewczęca, ale w całej tej historii zagubiona i dość bierna. Sprawie raczej wrażenie obserwatora, który stoi z boku i pomimo, że stara się coś zrobić, nie zmienia to przebiegu akcji.

Fabuła na początku wydaje się nieskomplikowana, ale już po kilkunastu stronach możemy dostrzec dziwne zachowania i relacje pomiędzy bohaterami. Każdy skrywa jakieś tajemnice, urazy, obawy i obsesje. Obserwujemy, jak z pozoru wyidealizowane postaci, z trudem tłumią w sobie emocje, nagromadzone przez lata. W trakcie czytania, napięcie staje się coraz bardziej wyczuwalne, czytelnik ma świadomość, że łatwo w takiej sytuacji o tragedię. Dodatkowo autorka świetnie wykreowała obraz żeńskiej szkoły, w której rządzą niezależne, ambitne, ale i zdolne do wszystkiego młode kobiety.

Manga porusza wiele poważnych tematów takich jak uzależnienia, zmaganie się z chorobą, samobójstwo i miłość pomiędzy kobietami. Wątek yuri nie jest jednak zbyt mocno zarysowany i nie doczekamy się scen mocniejszych niż niewinny pocałunek. Przedstawione jest to bardziej jako romantyczne uczucie, mieszające się z podziwem i fascynacją do starszych koleżanek. Może teraz takie motywy nie wydają nam się zbyt oryginalne i nowatorskie, ale w 1975 roku, gdy manga została po raz pierwszy wydana w Japonii, musiała ona wzbudzać wiele kontrowersji.

Historia przepełniona jest sporą dawką patosu i teatralnego dramatyzmu, który w odbiorze nie każdemu może przypaść do gustu. Najlepiej podejść do tego z lekkim przymrużeniem oka i dystansem. Napiętą atmosferę rozładowują wątki komediowe, dzięki czemu czytelnik może złapać trochę oddechu przed kolejną intrygą.

Od strony graficznej manga prezentuje się naprawdę ładnie. Styl Riyoko Ikedy jest wyrazisty i charakterystyczny dla klasycznych tytułów z nurtu shoujo. Bohaterowie są piękni mają bujne, rozwiane włosy i rozmarzone, błyszczące oczy z mocno zarysowanymi rzęsami. Większość dziewczyn wygląda słodko, ale trochę zdziwił mnie wygląd Rei i Kaoru, które przypominają bardziej mężczyzn, zarówno pod względem aparycji jak i zachowania.
Na poszczególnych kadrach sporo się dzieje, wypełnione są one wieloma detalami, upiększeniami i obrazami mającymi odzwierciedlać wydarzenia wewnętrzne bohaterów. Tła z miejscami i lokacjami ograniczone są tylko do roli wskazania czytelnikowi gdzie akurat rozgrywa się akcja.
Mnie osobiście grafika bardzo się podoba, wygląd głównej bohaterki przypomina mi postać Candy Candy, którą lubiłam w dzieciństwie. Dodatkowo fascynuje mnie sposób, w jaki przedstawiane są emocje malujące się na twarzach bohaterów np. gdy postać jest zszokowana w jej oczach pojawia się coś na kształt celownika, albo gdy się denerwuje oczy pozostają puste. W obecnych mangach, raczej się takich zabiegów nie spotyka.

Kolejna "Mega Manga" od wydawnictwa JPF trzyma wysoki poziom. Obwoluta utrzymana w wesołym klimacie z Nanako w marynarskim stroju zachęca do sięgnięcia po mangę. Na okładce pod, widnieje tytuł i cienie dwóch postaci. W środku ujrzymy intensywny czarny druk, znany z poprzednich pozycji z tej serii. Wydaje mi się, że w przy tym tytule użyto cieńszego papieru, jednak nie przeszkadza to w odbiorze i nic nie prześwituje. Tłumaczenie jest dobre, błędów nie zauważyłam. Tom liczy sobie 460 stron i jest to wydanie zbiorcze, w mandze nie ma za to kolorowych stron, a szkoda. Zamawiając preorder w sklepiku wydawnictwa, otrzymać można było dodatki w postaci 2 laminowanych kart a6, z kolorowymi grafikami i zakładkę.

Tytuł na pewno przypadnie do gustu wszystkim, którzy lubią klasykę, a i innych może zauroczyć kreska Riyoko Ikedy i wykreowany przez nią świat młodych kobiet. Mnie przyciągnęła grafika, sama fabuła trochę mniej, głównie przez dużą ilość teatralnego dramatu. Manga ta na pewno jest jedną z lepszych pozycji ukazujących się pod szyldem "Mega Manga" i warto zapoznać się z Braciszkiem.

---

---

---

• Poprzedni wpis
• Następny wpis