Zastanawialiście się kiedyś jakby to było przeżywać ciągle ten sam dzień? Taki wieczny weekend wolny od pracy, czy szkoły, to byłoby coś. Ale za to tkwić w ciągłym poniedziałku nie byłoby już tak wesoło, zwłaszcza, gdy dzień kończyłby się bolesną śmiercią.

Niedaleka przyszłość, ludzkość stoi u progu zagłady spowodowanej inwazją wrogo nastawionych istot - Mimików. Pomimo opracowania specjalnych kombinezonów bojowych, walka jest trudna i wyniszczająca. Ludzkość została zepchnięta do defensywy i musi się naprawdę postarać jeśli chce, aby ich gatunek przeżył. Młody, pełen optymizmu Keiji Kiriya zaciągnął się do armii i właśnie czeka go pierwsza bitwa. Czy oby na pewno pierwsza? Chłopak ma dziwny sen ze swoją debiutancką akcją. Po przebudzeniu uświadamia sobie, że scenariusz dnia odpowiada temu, który mu się wyśnił. Proroczy sen? Déjà vu? Ta myśl niespecjalnie cieszy Keijiego, bo wie, że jego bitwa zakończyła się śmiercią. Tak też się dzieje w rzeczywistości i na tym można by było skończyć opowieść o naszym bohaterze, gdyby nie pewien mały szczegół - po rozstaniu się z życiem, młodzieniec budzi się w swoim łóżku, dowiadując się, że znowu jest dzień przed pierwszą akcją. Chłopak uświadamia sobie, że utknął w pętli czasu i dopóki nie uda mu się przeżyć, będzie ciągle powtarzał tą samą dobę. Czy uda mu się przetrwać i przerwać pętle? Czy kluczem do sukcesu może być Rita Vrataski, dziewczyna uznana za najlepszego żołnierza w dziejach ludzkości? 

Motyw z podróżami w czasie jest często przedstawiany w popkulturze. W pętli uwięziony był bohater m.in. Dnia Świstaka, a i Okabe Rintarou z anime Steins;Gate oraz Homura z Mahou Shoujo Madoka Magica borykali się z tym problemem. W All You Need Is Kill Keiji przeżywa ciągle tą samą, określoną dobę, która kończy się wraz z jego śmiercią. Przypomina to trochę grę, w której po skuszeniu życia, wracasz do tzw. checkpointu, kontynuując rozgrywkę, nie od początku, a od pewnego miejsca. Sytuacja mogłaby się wydawać bez wyjścia i chłopak skazany by był na codzienne, bolesne kończenie swojego żywota, ale po pewnym czasie dostrzega on, że małe gesty mogą w niewielkim stopniu wpływać na przebieg dnia, a to oznacza, że istnieje jakaś nikła szansa na zmianę przyszłości. Wszystko zależy od tego jak bardzo bohaterowi uda się ją zwiększyć.

Od pewnego czasu jest moda na ciamajdowate, użalające się nad sobą główne postaci, które ktoś musi motywować i wspierać do działania. Keiji na szczęście taki nie jest. Fakt, na początku jest przerażony i trochę zdezorientowany, ale dość szybko bierze się w garść i przystępuje do działania. Ma jasny, klarowny plan i z determinacją go wykonuje. Nie biegnie do swoich znajomych, albo przełożonych opowiadając swoją historię, bo wie, że nikt mu nie uwierzy i nie ma sensu tracić na to czasu. Pomimo porażek nie poddaje się i brnie dalej, analizując przyczyny porażki i próbując je wyeliminować. Po prostu robi wszystko by przeżyć. Może nie można go nazwać do końca postacią sympatyczną, ale nie jest na pewno irytujący, jak co niektórzy z innych serii. Mam tylko nadzieję, że słodka Rita, nie zmieni go w kolejnym tomie w rozmiękłą kluchę.

Jeśli już jesteśmy przy samej Ricie Vrataski, to nadano jej przydomek "Stalowa suka", który nijak się ma do jej aparycji i zachowania. Jest to niewysokie i małomówne dziewczę, o uroczych nawykach żywnościowych. W pierwszym tomie niewiele się o niej dowiadujemy, ale można sądzisz, że nie jest taka na jaką pozuje.
Na kartach mangi przewija się jeszcze kilka innych postaci: zabawny kolega Keijiego, sierżant i dwie dziewczyny, które dostały trochę więcej czasu antenowego. Rachel Kisaragi jest ponętną kucharką, która swoimi wdziękami pociesza żołnierzy. Wydaje się, że wprowadzenie jej osoby jest zwykłym fanserwisem, ale kto wie, może odegra jeszcze jakąś rolę? Drugą dziewczyną jest Shasta Raylle, niziutka czarnowłosa okularnica, niezdarna specjalistka od sprzętu. To ona stworzyła broń Rity i udało jej się dostrzec prawdziwą naturę Vrataski.

Lubię tytułu z gatunku science-fiction, więc chętnie sięgnęłam po mangę. Sama historia może nie jest zbyt odkrywcza i oryginalna (przynajmniej na razie), ale czyta się ją lekko i szybko. Zachętą do sięgnięcia po tomik jest na pewno świetna kreska Takeshiego Obaty, znanego z ilustrowania m.in. Death Note'a i Bakumana. Rysunki są czyste i szczegółowe, miejscami bardzo realistyczne, bohaterowie są zróżnicowani, łatwo rozpoznawalni, a ich twarze są miłe dla oka (zwłaszcza płci pięknej). Jedynie patrząc na głównego bohatera trudno nie oprzeć się wrażeniu, że to miks Mashira z Bakumana z Lightem z Death Note'a (zwłaszcza jego niektóre groźne miny przywodzą na myśl Yagamiego). Także wygląd Mimików jest ciekawy i unikatowy. Nie są to upiorne stworzenia rodem z Obcego, ale raczej dziwne, kule na pokracznych odnóżach z dużym, uzębionym otworem gębowym. W sumie wyglądają nieco komicznie i dopiero w walce można dostrzec ich grozę.

Warto również wspomnieć o książce Hiroshiego Sakurazakiego, która jest pierwowzorem historii znanej z mangi. Na skraju jutra jest pierwszą powieścią z gatunku light novel (skierowanej głównie do młodzieży i młodych dorosłych) na naszym rynku. Opatrzona została ilustracjami Yoshitoshiego ABe, który stworzył projekty postaci do takich anime jak Serial Experiments Lain,  NieA under 7, czy Haibane Renmei. Niestety jeśli chodzi o okładkę, polski czytelnik musiał zadowolić się filmową. Sama powieść zyskała na rozgłosie głównie za sprawą amerykańskiej ekranizacji z tego roku. W parę głównych bohaterów wcielili się Tom Cruise i Emily Blunt. Twórcy pozmieniali to i owo, Keiji został przemianowany na Cage'a i jest dorosłym mężczyzną, który trafia na pole walki przez przypadek, Rita nie jest już taka słodka i do końca pozostaje "Stalową suką". Najeźdźcy są bardziej przerażający i bardziej wpasowują się w kanon potworów z sci-fi. Film o dziwo ogląda się całkiem nieźle, aż do zakończenia, które jest do bólu amerykańskie.

Na naszym rynku manga ukazała się dzięki wydawnictwu JPF. Tomik jest w formacie A5 i liczy sobie nieco ponad 200 czarno-białych stron. Obwoluta jest matowa, miejscami został nałożony błyszczący lakier (tytuł, autorzy, plamy krwi), który przy dotyku nadaje wypukłości zaakcentowanym elementom. Okładka utrzymana jest w czerni i granacie z grafiką głównego bohatera. W środku druk jest ładny, czerń jest wyrazista, nie ma jednak kolorowych stron. Marginesy wewnętrzne są spore, dzięki czemu nie trzeba mocno otwierać komiksu, przy każdym rozdziale znajdziemy również cytat z książki Sakurazakiego. Tłumaczenie jest dobre, teksty czyta się bez oporów, wszelkie onomatopeje zostały przetłumaczone i odpowiednio wkomponowane. Podsumowują - nie ma się za bardzo do czego przyczepić.

All You Need Is Kill to lekka i przyjemna lektura w klimacie science-fiction. Gratka dla fanów książki i filmu oraz miłośników kreski Takashiego Obaty. Sama historia, mimo że nie jest jakaś odkrywcza i oryginalna, prowadzona jest szybko i z wartką akcją. Na plus przemawia również niewielka liczba tomów (2), dzięki czemu nie trzeba się martwić utknięciem w długiej serii. Osobiście chętnie sięgnę po drugi tom, aby dowiedzieć się, czy Keijiemu uda się wyrwać z pętli czasu.

---

---

---

• Poprzedni wpis
• Następny wpis