Kodeks idealnej przyjaciółki:
1. Dochowuj tajemnic. Nawet jeśli świerzbi Cię język, już lepiej go sobie odgryź.
2. Nie hejtuj, krytyka jest niewskazana. Nie zazdrość przyjaciółce, niech będzie twoją inspiracją.
3. Stawaj za nią murem, nawet przy błahych sprawach.
4. "Twój wróg jest moim wrogiem" - zwłaszcza jeśli jest to dziewczyna eksa.
5. Chłopaki są dozwoleni, pod warunkiem, że będą poświęcać tyle samo czasu obu przyjaciółkom. Chodzenie z jedną oznacza również chodzenie z drugą...

Eiko i Moe są jak ogień i woda. Eiko jest nieśmiałą, niepotrafiącą odmawiać szarą myszką, a Moe pięknością z zadziornym charakterem, za którą wszyscy się oglądają. Te dwie nastolatki połączyła silna więź przyjaźni. Nie wyobrażają sobie życia bez siebie, dlatego za każdym razem jak jakiś chłopak prosi o chodzenie Moe, ta odpowiada "dobrze, ale masz dbać o Eiko bardziej niż o mnie". Ten jeden warunek odstrasza większość potencjalnych kandydatów, do czasu aż pewien blondyn postanawia zaryzykować i wejść w ten dziwny związek.

Jak to się mówi, przeciwieństwa się przyciągają i przyjaźń obu dziewczyn jest tu doskonałym przykładem. Eiko, wrażliwa i zakompleksiona nastolatka o brąz włosach, podziwia w koleżance to, że ta zawsze mówi co myśli. Platynowa piękność Moe jest wdzięczna przyjaciółce, że ta akceptuje jej wredny charakterek. Obie młode kobiety wzajemnie się uzupełniają i nie widzą świata poza sobą. Przyglądając im się bliżej, możemy dostrzec trochę więcej, szara myszka chciałaby być tak pewna siebie jak Moe, dodatkowo jako strona bierna woli jak ktoś nią kieruje. Blondyna lubi rządzić, jest zaborcza i potrzebuje kogoś kto będzie za nią podążał i nigdy jej nie zostawi. Dlatego to ona wymyśla tak absurdalną regułę, tłumacząc, że robi to przez wzgląd na koleżankę, gdzie tak naprawdę chroni siebie i odstrasza niechcianych zalotników.

"Przyjaciółki na zabój", wśród młodzieży wiele można spotkać takich par, zwłaszcza obserwując znajomych młodszego rodzeństwa. Nie wątpię, że taka prawdziwa i szczera przyjaźń istnieje, ale częściej można zauważyć, że takie relacje kończą się szybciej niż się zaczęły, przy okazji głośno informując cały świat jak byłe przyjaciółki się teraz nienawidzą. Nietrudno zgadnąć, że najczęstszą przyczyną takiego stanu jest jakiś osobnik płci brzydkiej. Niech tylko pojawi się jakiś na horyzoncie i spodoba obu dziewczynom, a w jednej chwili gotowe będą skoczyć sobie do gardeł i wydrapać oczy, byleby tylko zdobyć go dla siebie.

Nie mogę wyjść z podziwu, jak Moe mogła wymyślić tak absurdalny warunek. Myślałam, że czasy chodzenia na randki z przyzwoitką mamy już dawno za sobą. Nie dość, że jedna z dziewczyn musi czuć się jak piąte koło u wozu, to jeszcze chłopakowi jest głupio, bo jak tu spędzać intymne chwile ze swoją wybranką, gdy ciągle ma się widownię? Nie wspominając już o tym jak ma traktować przyjaciółkę lepiej od swojej dziewczyny, na której bardziej mu zależy, przecież to nielogiczne i nikomu nie wyjdzie na zdrowie. Moim zdaniem reguła ta miała prawo istnieć tylko dlatego, że Moe tak naprawdę nigdy się w nikim nie zakochała. Wiedziałaby wtedy, że w takim stanie, chciałaby spędzać każdą wolną chwilę, ze swoim chłopakiem, najlepiej sam na sam, a każdy większy przejaw zainteresowania innymi dziewczynami wywoływał by ukłucia zazdrości. Taki warunek mogłyby wymyślić dziewczynki z podstawówki, dla licealistek pomysł ten powinien wydawać się zbyt banalny, żeby nie napisać głupi.

Płeć piękna potrafi być podstępna i okrutna. Ze słodkim uśmiechem mogą prawić komplementy sobie nawzajem, aby po chwili, za plecami objechać koleżankę od góry do dołu. Pod tym względem faceci wydają się mniej skomplikowani, jak coś im nie pasuje dają sobie po gębie i tyle. Może właśnie dlatego lepiej czytało mi się mangę z perspektywy Narugamiego. Jego troska o przyjaciela i niechęć do dziewczyn, spowodowana starszą siostrą, wydała mi się sto razy bardziej autentyczna niż przyjaźń Moe i Eiko. Często trafnie podsumowywał sytuację i trzeźwym okiem patrzył na świat. Tylko jednej rzeczy nie mogłam w nim przełknąć, a mianowicie znęcanie się i wyżywanie na dziewczynie. Uważam, że co by nie było, facet nie powinie dręczyć kobiet. Sami chłopacy zarówno Narugami jak i Tsuchida, byli bardzo sympatyczni i to ich losy interesowały mnie bardziej. Wciąż nie mogę wybaczyć autorce jak został potraktowany blondyn, liczyłam na jakieś ciekawe zakończenie jego historii.

Pod koniec mangi znalazł się również one shot pt. Dowiem się o nim wszystkiego, niezwiązany z główną historią, opowiadający o dziewczynie, która na prośbę swojej przyjaciółki, postanawia śledzić jej chłopaka, gdyż ten podejrzany jest o zdradę. Niespodziewanie z pomocą przychodzi jej jego kolega, który wydaje się znać główną bohaterkę, pomimo, że ta go zupełnie nie kojarzy. Jak dla mnie rozdział zupełnie bezpłciowy i na jeden raz.

Za historię odpowiada Kazune Kawahara, znana z serii Ore Monogatari!!, która w tym sezonie otrzymała anime. Rysunkami zajęła się Aiji Yamakawa i nawet jeśli fabuła mnie do końca nie przekonuje, zakupiłabym tomik dla samej kreski. Jeśli miałabym porównać styl graficzki do innej, to na myśl przychodzi mi Orange Takano Ichigo. W oby przypadkach jest on bardziej szkicowy, kreska jest zwiewna i płynna, tyle, że tu wydaje się delikatniejsza. Bohaterowie są szczupli, charakterystyczni i ładni, nawet Eiko, która z założenia miała być brzydsza od Moe, wygląda bardzo uroczo. Postaci często narysowane są w uproszczeniu, zwłaszcza gdy przedstawieni są w oddali. Taki zabieg dodaje dynamiki i sprawia wrażenie ruchu. Rysowniczka zwraca też uwagę na detale. Dziewczyny ubrane są modnie, noszą ciekawe dodatki takie jak różne torebki, okulary, czy biżuterię. Zaobserwować możemy je również w różnych uczesaniach. Wizualnie całość prezentuje się naprawdę ładnie i zachęca do sięgnięcia po tytuł.

Tak jak już wspominałam, oprócz tytułowej historii, przeczytamy też jednorozdziałową inną opowieść. Na końcu znalazło się również miejsce na kilka słów od autorek. Poza concept artami i pierwszymi szkicami bohaterów, dowiemy się jak wyglądało powstawanie stron i obejrzymy rysunki postaci stworzone przez scenarzystkę.

Przyjaciółki są kolejną mangą z cyklu "Jednotomówek Waneko". Tomik ma powiększony format i jest trochę grubszy od przeciętnego wydania (ma ponad 230 stron). Obwolutę zdobi ładna, akwarelowa grafika ze scenką na korytarzu szkolnym, gdzie dziewczyny robią sobie selfie telefonem. Font tytułu jest niewyróżniający się i wpasowuje się w tło. Poniżej znajduje się podtytuł The secret of friendship, i nazwiska autorek. Na okładce pod, umieszczony został inny, przepiękny rysunek z nastolatkami (to ten, który gości na nagłówku tego posta), który moim zdaniem jest dużo lepszy niż ten na obwolucie i bardzo żałuję, że nie mogliśmy go zobaczyć w kolorze. Z tyłu mamy grafikę z chłopakami. Otwierając tomik rozczarowuje brak kolorowych stron, ale na inne rzeczy narzekać nie można. Porządny druk, tłumaczenie oraz niska cena (19,99 zł) są zaletami tego wydania.

Jako wielbicielka shoujo mogę z czystym sumieniem polecić mangę każdemu fanowi gatunku. Jeśli przymknąć oko na tą dziwną regułę związaną z chłopakami, znajdziemy tu wszystko to co najbardziej lubimy: szkołę, przyjaźń, trochę romansu i ładną kreskę. Gdy w tamtym miesiącu przyszła do mnie paczka z mangami, sięgnęłam po ten tytuł jako pierwszy, głównie z ciekawości i nie mogłam się od niego oderwać. Uważam, że Przyjaciółki są kolejnym dobrym wyborem Waneko i mam nadzieję, że ta tendencja się utrzyma, a w przyszłości czekam na Ore Monogatari!! od scenarzystki opisywanego tytułu.

PS: Przez około dwa tygodnie wyruszam w spóźnioną podróż poślubną, dlatego będę nieaktywna w blogosferze, tak piszę jakby ktoś się zastanawiał co się się ze mną stało. Ahoj przygodo ;)

---

---

---

• Poprzedni wpis
• Następny wpis