Wiele się słyszy o specjalnej więzi łączącej bliźniaków. Znana jest historia o rozdzieleniu w dzieciństwie dwóch braci, którzy po latach spotkali się odkrywając jak bardzo ich styl życia, praca i gusta są do siebie podobne. Czy to sprawka genów, czy może kryje się za tym coś większego, niewytłumaczalnego, taki dodatkowy zmysł łączący bliźniaków? Powstało wiele mitów, legend i opowieści o tej specjalnej więzi, ale czy może ona tłumaczyć miłość pomiędzy rodzeństwem, nie na poziomie brat-siostra, a mężczyzna-kobieta? Z takim właśnie tematem przyjdzie się zmierzyć czytelnikowi w manhwie Lee Hyeon-Sook Kwiaty grzechu, publikowanej przez wydawnictwo Kotori.

"Wolałbyś być kochany przez wszystkich, czy tylko przez jedną osobę? Ja wybrałabym miłość jednej osoby."

Sewa i Sejoon są bliźniakami uczęszczającymi do liceum. Od zawsze byli nierozłączni, ale z biegiem lat granica pomiędzy relacją brat-siostra coraz bardziej była naginana. Spanie w jednym łóżku, wspólne kąpiele, czy przebywanie tylko w swoim towarzystwie można zrozumieć wśród dzieci, ale przychodzi taki wiek gdzie trzeba postawić granicę. Sejoon zdaje sobie z tego sprawę i próbuje odsunąć od siebie siostrę. Ta jednak nie widzi nikogo poza nim i każda taka próba kończy się u niej wybuchem złości, frustracją i chorobliwą zazdrością. Dziewczyna jest zdolna do wszystkiego byleby tylko zatrzymać brata przy sobie. Czy taki rodzaj miłości pomiędzy bratem a siostrą ma w ogóle jakąś rację bytu? Czy może rodzeństwu uda się zerwać nić, która połączyła ich przy narodzinach?

Sewa jest postacią trudną do polubienia. Zimna, wyniosła, patrząca z pogardą na innych, swoje uczucia okazuje tylko dla brata, poza którym świata nie widzi. Nie obchodzi ją kompletnie nic, w szkole z nikim nie rozmawia i zachowuje się tak jak jej się tylko podoba. W klasie nazywana jest "lodową księżniczką" i to określenie idealnie do niej pasuje. Cały jej świat to Sejoon, nic innego się nie liczy.
Brat to w zasadzie jej przeciwieństwo, jest towarzyski, ma dziewczynę, przejmuje się tym, co pomyślą inni przy kolejnym wybuchu siostry, stwarza pozory normalności i próbuje zdystansować się do Sewy. Nie przychodzi mu to jednak łatwo widząc frustrację i łzy siostry często ugina się pod jej presją.

Wyróżniającą się postacią jest również Kihoon dawny kolega rodzeństwa z czasów podstawówki. Widać, że darzy Sewę głębszym uczuciem, ale dopóki nie zostanie ona odseparowana od brata, nie będzie w stanie zburzyć jej muru i dotrzeć do niej.
Dodatkowo dość dużo czasu poświęcone jest dziewczynie Sejoona - Siyeon, która dyryguje szkolnemu chórowi. Na pierwszy rzut oka uchodzą za szczęśliwą parę, próbującą sobie radzić, pomimo chorobliwej zazdrości Sewy. Dość szybko jednak odkrywamy, że brat zawsze i tak stanie po stronie siostry, a dziewczynę traktuje bardziej jako możliwość odizolowanie się od bliźniaczki.

Historia rozwija się powoli. Pierwszy tom skupia się na przedstawieniu relacji pomiędzy rodzeństwem, spaniu w jednym łóżku, "niewinnym" pocałunkom, troską brata o siostrę. Główną sprawczynią tych incydentów jest Sewa i jej irracjonalne postępowanie. Zachowuje się jak rozkapryszona dziewczynka, na którą ciągle trzeba zwracać uwagę. Dopiero tom drugi pokazuje, do czego tak naprawdę zdolna jest dziewczyna w obliczu chorobliwej zazdrości. Sejoon za to stara się być bardziej stanowczy w izolowaniu się od siostry. Tylko czy on sam siebie nie oszukuje, wiedząc, że kazirodczy związek nie miał by przyszłości?

Ta dziwna relacja pomiędzy bohaterami jest ciężka do zrozumienia. Nie jest to miłość jaką można zaobserwować pomiędzy zwykłym rodzeństwem, ale moim zdaniem nie jest to też miłość, jaka istnieje pomiędzy kobietą, a mężczyzną (przynajmniej na razie). To coś pośredniego, jak sama Sewa powiedziała, uczucie do brata jest dla niej czymś oczywistym, od zawsze byli razem i ona zna go lepiej niż samą siebie. Sami rodzice zdają się nie dostrzegać problemu i przymykają oko na zaborcze zachowanie córki. 

 
Autorka kreśli ciekawe charaktery. To właśnie one są największymi zaletami serii. Przez oba tomy tak naprawdę nie dzieje się nic ciekawego, głównie obserwujemy wybuchy Sewy, które mimo, że są irytujące, to w pewnym sensie intrygujące. Ciężko jest mi zrozumieć uczucia dziewczyny, ale mimo to chcę wiedzieć jak to się wszystko potoczy. Te małe gesty, emocje i uczucia sprawiają, że ciężko oderwać się od lektury.

Problemem jest tylko fakt, że historia rozwija się bardzo powoli. Tytuł jest mi znany w całości, kiedyś pochłonęłam go w dwie nocki i wiem, że najlepiej się go czyta w całości, bo dopiero wtedy jesteśmy w stanie docenić tak prowadzoną fabułę. Podejrzewam, że wiele osób zraziło się po pierwszym tomie, uznając tytuł za nudny z okropną bohaterką w postaci Sewy. Moim zdaniem nie należy tak szybko skreślać tej serii. To jeden z niewielu komiksów, który mnie tak poruszył i zapadł w pamięci na dłużej.

Twórczość autorki przypomina mi trochę dzieła Ai Yazawy (Nana, Paradise Kiss) obie panie rysują wysokie, bardzo chude postaci i skupiają się na emocjach bohaterów, kreując historie z dużą dozą dramatu. Kreska Lee Hyeon-Sook to uczta dla oczu. Postaci są piękne o hipnotyzujących oczach, a w wielu miejscach zastosowane zostały dopracowane, ozdobne motywy roślinne. Kolorowe strony i grafiki do rozdziałów to same w sobie małe dzieła sztuki, które świetnie wyglądałyby w dużym formacie. Z drugiej strony, często zdarza się, że tła są ubogie lub po prostu białe. Głównie ma to miejsce wtedy, gdy zaakcentowane są twarze lub oczy postaci, wyrażające jakieś emocje.

Warto również wspomnieć o samym tytule. Nawiązuje on do zbioru wierszy Charles'a Baudelaire'a Les fleurs du mal znane u nas jako Kwiaty zła lub Kwiaty grzechu. Zaliczany do grona "poetów wyklętych", jego dzieła epatowały brzydotą, erotyką, obrazami zła i profanacji. Stąd właśnie tytuł manhwy pasujący do tematyki uchodzącej za tabu. 

Polskie wydanie niestety pozostawia wiele do życzenia. Ale może zacznę od plusów. Graficznie okładki prezentują się naprawdę ładnie. Tytuł ma dobrze dobraną czcionkę, co do samej nazwy chyba wolałabym Kwiaty zła, ale w sumie ze względu na tematykę Kwiaty grzechu lepiej pasują. Kolorowe strony wyglądają przepięknie, tłumaczenie jest dobre, wyłapałam tylko w jednym miejscu w tomie drugim zamienione kwestie bohaterów, grubość papieru też jest odpowiednia. Na końcu mamy dodatki z życia autorki utrzymane w humorystycznym stylu. W pierwszym tomie dodatkowo znalazło się wyjaśnienie odnoście tytułu, pisowni koreańskich imion i wytłumaczenie nazwy choroby, którą ma Sewa.

To, co mnie przeraziło przy otwarciu pierwszego tomu to druk. W wielu miejscach czerń jest wypłowiała, a kontury wydają się rozpikselowane. Dodatkowo kolorowe strony w pierwszym tomiku są źle przycięte, przez co są mniejsze niż reszta kartek. Na szczęście dwójka prezentuje się o wiele ładniej, wciąż gdzieniegdzie coś jeszcze zgrzyta, ale jest o niebo lepiej i mam nadzieję, że kolejne tomy będą już idealne ;) Seria nie posiada obwolut tylko okładkę ze skrzydełkami, fakt wygląda to ładnie, ale jest dość podatne na zniszczenia. Format jest większy od standardowego (takiego jak np. Dengeki Daisy), ale mniejszy od np. Savage Garden. Idealny byłby taki jak w SG aby w pełni docenić uroki kreski i kolorowych stron.

Przyznam szczerze, że Kwiaty grzechu są jednym z moich ulubionych komiksów. Ujęły mnie emocje, jakie towarzyszą temu tytułowi. Każdy, kto ceni sobie dobry dramat w ładnej oprawie i nie bardzo przeszkadza mu temat kazirodztwa powinien polubić ten tytuł. Ja z niecierpliwością czekam na kolejne tomy.

---

---

---

• Poprzedni wpis
• Następny wpis