To już druga notka z cyklu Japonia. Tym razem przyjrzymy się Tokio trochę bliżej. Zapraszam do lektury.

Po męczących 11 godzinach lotu i zmianie strefy czasowej, z lotniska Narita wyruszyliśmy w stronę naszego hotelu. Przez ponad godzinę dane nam było rozkoszować się pierwszymi widokami Japonii. W większości były to wielkie betonowe kompleksy przemysłowo-usługowe, ale dostrzegliśmy też kilka ciekawostek takich jak japoński Disneyland. Im dłużej jechaliśmy tym zabudowa miejska stawała się gęstsza - zagłębialiśmy się w Tokio. 

Nasz pierwszy hotel znajdował się w dzielnicy Kamata. Wokół niego znajdowało się kilka sklepów spożywczych i knajpek, a dosłownie rzut beretem stała stacja kolejowa, czyli lokalizacja była naprawdę niezła. Jako, że doba hotelowa zaczynała się od godziny 15, a zegarki wskazywały 11, padła propozycja fakultatywnej wycieczki do Shinjuku. Ruszyliśmy sporą gromadką na stację, gdzie po raz pierwszy udało nam się kupić bilety w automacie (które na szczęście mają opcję zmiany języka na angielski), przejść przez bramki i przejechać się kolejką (i to z przesiadką).

W Shinjuku odbyliśmy krótki spacer do Tokyo Metropolitan Government Building. Dwuwieżowy tokijski ratusz zachwyca swoim monumentalizmem. Aż trudno uwierzyć, że autor Kenzo Tange do stworzenia tego budynku zainspirował się katedrą Notre Dame. Ratusz ma 48 pięter i jest idealnym (a przede wszystkim darmowym) miejscem na podziwianie panoramy Tokio. 

Jest to niewątpliwie idealna atrakcja na pierwszy dzień pobytu. Człowiek dopiero patrząc z góry na miasto w pełni dostrzega, że znalazł się w betonowej dżungli. Zabudowa wygląda jak makieta ciasno poukładanych klocków, ciągnąca się aż po horyzont. Duże wrażenie zrobiły na mnie rzadko pojawiające się, ale dość spore zielone przestrzenie parków. Dobrze, że miasto, pomimo gęstej zabudowy, jest w stanie zostawić miejsca dla przyrody.

Przytłoczeni monumentalnością miasta, wróciliśmy do hotelu, gdzie w końcu udało nam się zakwaterować. Japończycy dość sztywno trzymają się zasad i jeśli doba hotelowa zaczyna się od 15, nie ma zmiłuj trzeba czekać, nawet jeśli pokoje są już wolne i przyszykowane. Ponoć problemowe mogą okazać się również takie rzeczy jak np. próba zmiany jakiejś części zestawu w restauracji. Zestaw to zestaw.

Pokój był całkiem spory jak na japońską normę. Oprócz standardu znanego z europejskich hoteli, na stoliku czekał na nas czajnik, czarki, zielona herbata i lodówka. Łazienka była mała i konstrukcją przypominała klocka wciśniętego w pokój do którego prowadził schodek w górę (lub w dół w zależności od hotelu). Taki styl budownictwa pomaga przy trzęsieniach ziemi, dlatego łazienka jest najbezpieczniejszym miejscem podczas tego nieprzyjemnego zjawiska. Jedna z najlepszych rad na trzęsienie ziemi brzmiała: włącz telewizor. Japońska telewizja publiczna ma obowiązek przerwać nadawanie programu w razie poważniejszego wstrząsu sejsmicznego. Stąd najszybciej dowiemy się czy jest bardzo źle. Ale wracając do łazienek, na pewno wielu z Was słyszało o tych dziwnych japońskich kiblach oblewających wodą.

O właśnie takie cudo na nas czekało z pokaźną instrukcją obsługi również w języku angielskim. Człowiek dostawał stresu już siadając na "tron", bo wtedy właśnie pod wpływem ciężaru nalewała się woda. Ale nie taki diabeł straszny jak go malują. W niektórych miejscach natknęłam się na toaletę zaopatrzoną w jeszcze jeden przycisk z nutką. Japońskie domy przeważnie mają bardzo cienkie ściany, na tyle, że jeden sąsiad słyszy jak drugi słodzi sobie herbatę ;) Badania wykazały, że w pewnych godzinach wzrastał poziom zużycia wody w mieszkaniach. Okazało się, że kobiety załatwiając swoje potrzeby, odkręcały kran z wodą po to aby zagłuszyć wstydliwe dźwięki. Sprytni producenci sanitariatów, podchwycili temat, zaopatrzyli swoje produkty w dodatkową funkcję odtwarzania nagrania z odgłosem szumu spływającej wody. Stąd nutka w panelu sterowania.
To co mnie jednak bardziej zaskoczyło w łazienkach to wyposażenie, począwszy od dobrej jakości mydła, szamponu i odżywki, kończąc na maszynkach jednorazowych, szczoteczkach i grzebieniach i suszarce. Pakując się do Japonii można trochę odciążyć kosmetyczkę ;)

Po odświeżeniu czas było wybrać się na poszukiwania jakiegoś jedzenia. Część osób miała wykupione obiadokolacje. My postanowiliśmy dokarmiać się na własną rękę, przy okazji samotnie zwiedzając różne zakątki tego kraju. Pierwszego wieczoru padło na Shibuyę. Tutorial z kupowania biletów i jazdy koleją mieliśmy już za sobą, więc sprawa nie wydawała się taka trudna (przynajmniej dla mojego męża). Do działania motywował też fakt, że młodsi od nas wybrali się do Akihabary. Linie kolejki na pierwszy rzut oka wydają się skomplikowane, ale po przestudiowaniu mapki łatwo można się domyśleć co i jak. Niedogodnością okazała się mapa na stacji, która była tylko w języku japońskim "krzaczkowym", ale w hotelu znaleźliśmy kserówkę z rozpiskę w alfabecie łacińskim. Plan na dworcu zawierał również cyferki przy stacjach, które informowały za ile należy kupić bilet. Jadąc już w wagonie, kolejne przystanki były zapowiadane i wyświetlane na ekranie również po angielsku, więc nie było mowy o pomyłce.

Shibuya okazała się bardzo zatłoczoną dzielnicą. Nic dziwnego skoro znajduje się tu najbardziej ruchliwe skrzyżowanie w Japonii. Fajnie jest przejść się w takim tłumie, można się poczuć jak mrówka w wielkim mrowisku. W dzielnicy dominują wielkie budynki z kolorowymi neonami i reklamami, głośne, niewielkie knajpki i sporo młodzieży.

Moją uwagę przykuł malutki sklep zoologiczny ze szczeniętami i kociętami pozamykanymi w osobnych, przezroczystych boxach, gdzie zmęczone, albo spragnione zabawy leżały samotnie. Z jednej strony widać było, że zwierzaki są zadbane, ale z drugiej wyglądały jak przedmioty poustawiane na półkach . Szkoda ich było.

To tu również nastało nasze pierwsze spotkanie z automatami. Podchodziliśmy do nich z pewna dozą nieufności, w końcu przyzwyczajeni byliśmy, że urządzenia te nie są doskonałe i czasem nie wydają towaru albo reszty. Nasze obawy szybko zostały rozwiane, a po kilku upalnych dniach cieszyliśmy się na każdy ich widok. W samej Japonii można je spotkać na każdym kroku, na ulicy, na stacjach, w hotelach, przy zabytkach i świątyniach. Niby taka mała rzecz, a po powrocie do Polski strasznie nam ich brakowało.

Skierowaliśmy nasze kroki w stronę Book-Offu - sklepu z używanymi książkami, płytami i oczywiście mangami. Ten, w którym byliśmy miał 5 (lub 6) pięter, z czego jedno było w całości wypełnione mangami. Pierwsze wrażenie było nie do opisania. Mnóstwo regałów wypełnionych po brzegi różnymi seriami ze średnią ceną 100 jenów (ok 3 zł) - żyć nie umierać. Jeżeli ktoś wyobraził sobie stos, wyświechtanych i sponiewieranych książek, jakie można znaleźć w bibliotekach, to jest w dużym błędzie. Prawie każdy tomik wyglądał jak nowy, ewentualnie raz czytany. Japończycy muszą bardzo szanować swoje rzeczy.

Po około 2 godzinach wyszliśmy obładowani torbami i zaczęliśmy rozglądać się za kolacją. Padło na niewielki bar z ramenem. Po takich całodniowych ekscesach, aromatyczna zupa była wręcz idealna, a na przekąskę wzięliśmy pierożki gyoza. Było pysznie.

Napełniwszy brzuchy, pokręciliśmy się jeszcze trochę po Shibuyi, racząc się wielkomiejskim klimatem. W nocy, zmęczeni, ale szczęśliwi wróciliśmy do hotelu, w końcu następnego dnia również czekało na nas sporo atrakcji.

Na koniec filmik ze skrzyżowania.

---

---

---

• Poprzedni wpis
• Następny wpis