Roztapiam się. Ostatnie dni są nie do wytrzymania jeśli chodzi o pogodę. W pracy nie mam klimy, więc jest sauna, na plażę nie ma co chodzić bo pełno tam Januszów zagarniających miejsce parawanami, a morze upatrzyły sobie zielone sinice, więc z kąpieli nici. Jak żyć? Chociaż z lipcowego stosika jestem zadowolona.

W tym zestawieniu nazbierałam 17 tomików: Deadman Wonderland 7, Silver Spoon 10, Demon grzechu - Tsumitsuki, Strażnik domu Momochi 1, Jak zostałam Bóstwem!? 2, Ścieżki Młodości 9, Uśmiech Kanoko 1, One Piece 34, Wzgórze Apolla 1, Kwiaty grzechu 6 i Goong 2, 4 (wydanie anglojęzyczne). Dodatkowo półkę zasilą 2 nowe książki Glukhovskiego: Metro 2034 i Futu.Re.

Na pierwszy ogień siódmy Deadman Wonderland, w którym to dalej główny bohater wkurza wszystkich swoją szlachetnością i chęcią niesienia pomocy innym. Dużo ciekawiej czyta się o rewolucji jaką wszczęła Makina. Urzekła mnie za to, krótka, poboczna historyjka o pancerniku na końcu tomiku, chyba dlatego, że lubię takie urocze zwierzątka.

W Silver Spoonie rozkmina na co przerobić świnki: bekon czy kiełbasa? Jak robić bekon już wiemy, dlatego tym razem dostaliśmy tutorial na pyszną, ręcznie robioną kiełbasę. Bohaterowie zastanawiali się również jak wycenić i sprzedać swoje wyroby, dużo gotowali i jedli pysznego jedzonka, nawet na końcu znalazły się przepisy (czytałam mangę przed snem i od tego strasznie zgłodniałam). Dużo się działo, pojawiła się nawet blondwłosa Rosjanka. 10 tom był wyjątkowo udany i pod względem fabularnym i humorystycznym (pewnie dlatego, że mało było wkurzającej Mikage). Ta część ma jeszcze jedną wyróżniająca ją cechę - posiada 2 kolorowe strony. Niby nic dziwnego, ale ta seria nigdy ich nie miała, więc przeżyłam mały szok (zwłaszcza, że dopiero 2 i 3 strona jest barwna, a nie pierwsza). Grafika została wydrukowana nie jak w przypadku innych wydań na śliskim papierze, a na, takim jak cała manga, stąd czytelnik nie był na nią przygotowany.

Będąc dalej przy mangach od Waneko, kolejne Ścieżki Młodości, oprócz ładnej okładki nie przynoszą zbyt wiele dobrego. Nie podoba mi się wątek z Toumą, jest mi go trochę szkoda, bo jest dla Futaby tylko chwilowym zamiennikiem. W ogóle główni bohaterowie jacyś tacy rozmemłani. Za to wątek z Yuuri był słodki.

Ok, muszę to napisać, ostatnio żadna manga nie rozczarowała mnie tak jak Strażnik domu Momochi. Historia była tak banalna i sztampowa, że w połowie musiałam przerwać lekturę, żeby wrócić do niej po kilku dniach. Nie zainteresowało mnie tu zupełnie nic, główni bohaterowie są słodcy do porzygu, a kreska jest tak typowo ładna i poprawna, że w dłuższej perspektywie nie można na nią patrzeć. Nie będę pisać, że tytuł jest podobny do Kamisamy, bo oprócz niektórych motywów, nie ma tu nic choć minimalnie zachęcającego do dalszego czytania, w Kamisamie jest chociaż humor, który mnie śmieszy. Nie wiem, może jestem zbyt krytyczna, ale już dawno nie czułam takiej irytacji czytając mangę, może jakbym była młodsza, łyknęłabym taką słodziutką i banalną historyjkę. Jedynie świnka wzbudziła we mnie jakieś oznaki sympatii, ale to zdecydowanie za mało, żebym sięgnęła po dalsze tomy. Jak dla mnie rozczarowanie roku.

Jak zostałam Bóstwem!? 2 to dalej epizodyczne, humorystyczne historyjki. Nanami, pragnie kontynuować edukację po tym jak usłyszała, że znany wokalista Kurama, pojawi się w jej szkole. Przystojniak okazuje się być zadufanym w sobie bucem i dodatkowo skrywa pewien sekret. Dużo humoru i fanserwisu dla miłośniczek Tomoe (Tomoe jako słodki dzieciak + Tomoe w długich włosach, Tomoe-lisek też jest spoko, ale to dopiero za X tomów). 

Uśmiechu Kanoko jeszcze nie udało mi się przeczytać, ale na pewno wyróżnia się dzięki swojej rażącej okładce. Jaskrawy róż w połączeniu z niebieskimi akcentami wygląda bardzo krzykliwie, do tego kwiatuszki i tekst we wstędze wygląda dość "tanio", ale może taki był zamysł? Miało być jak najbardziej "babsko"? Nie mogę sobie wyobrazić jakiegokolwiek faceta kupującego w empiku ten tytuł. Nie będę jednak oceniać książki po okładce, bo może fabuła jest dobra. Lektura przede mną.

One Piece w końcu wkroczył w długo oczekiwany arc Water 7. Ostatnio tomiki są jakieś grubsze, ten ma ponad 220 stron i czytało się go znakomicie. Na początku mamy ostatnie podrygi z Foxym, a zaraz potem swój debiut ma Aokiji. Trochę dziwnie po polsku będą się do niego zwracać Niebieski Bażant, tak jakoś za długo. Super, że tłumacz na końcu wyjaśnił skąd się wzięły pseudonimy wielkiej trójki - nawiązują one do legendy o brzoskwiniowym chłopcu Momotarou (ja kojarzę tą opowieść z serii Hoozuki no Reitetsu). Wodna stolica prezentuje się świetnie, to chyba jedno z najlepiej wykreowanych miast przez Odę. Bardzo lubię w OP różnorodne zwierzaki, które pojawiają się w poszczególnych krainach (np. w Alabaście). Water 7 jest miastem przypominającym Wenecję, gdzie więcej jest kanałów niż suchych ulic. Za transport nie służą jednak gondole a Rybie bulle. To takie słodkie, wiecznie szczerzące się rybie koniki, których nie sposób nie lubić. Jeden z nich widnieje na okładce tego tomu. Jedną z najchętniej przeze mnie czytaną częścią jest zawsze SBS - kącik pytań do autora. Rozwalił mnie rysunek do prośby o narysowanie Luffiego w perukach, które znajdowały się w przebieralni przed walką z Foxym. "Czalufziejka z Księżyca" rządzi.

Nareszcie doczekaliśmy się porządnego joseia na polskim rynku. Wzgórze Apolla to miód na moje serce, świetna, nastrojowa historia, dobra kreacja postaci i typ kreski, którą uwielbiam, czego chcieć więcej? Początkowo nie mogłam się przyzwyczaić do gwary używanej przez bohaterów, ale im dalej tym bardziej się do niej przekonywałam. Teraz uważam, że dodaje tej serii uroku. Więcej joseiów plzzz *.*

Trochę się wahałam nad Demonem grzechu - Tsumitsuki. Another zupełnie mi nie podszedł, końcówka anime wywołała u mnie pusty śmiech, dlatego nie decydowałam się na edycję papierową. Moje obawy odnośnie Demona były niepotrzebne. Manga jest po prostu dobra. Historie są epizodyczne i każda w jakimś stopniu jest interesująca. Jasnowłosy protagonista jest intrygujący i spodobała mi się również postać lisa, który mu towarzyszy. Trochę żałuję, że opowieść zamknęła się w jednym tomie, bo chętnie widziałabym kontynuację. Dodatkowo plus za ładną kreskę.

To już przedostatni tom Kwiatów grzechu. Smutno, że manhwy nie cieszą się zbyt dużą popularnością w Polsce i raczej nie ma co liczyć na inne tytuły autorki. Tym razem Kotori przyłożyło się do wydania. Nie ma się do czego przyczepić, ba kolorowa strona wydrukowana została na jakimś wypasionym, super błyszczącym, nieco grubszym niż zawsze papierze. W żadnej mandze nie spotkałam się z takim papierem, szok normalnie o.o Jeśli chodzi o fabułę, w końcu dostajemy sporo odpowiedzi, na jaw wychodzi prawdziwy charakter Sejoona i motywy postępowania Sungchana. Osoby, których odrzuca związek kazirodczy powinni w szczególności trzymać się z daleka od tego tomu.

Tak się cieszyłam, że skompletowałam całe Suppli, a teraz tak patrzę, że jeszcze 10 tom jest XD Ale bez obaw, na Gildii super promocja na tytuły Hanami, więc brakujący powinien do mnie w niedalekiej przyszłości dotrzeć + kilka sporo innych tytułów - żegnaj wypłato. Czytam powoli, więc póki co podziwiam okładki, zwłaszcza 7 jest mega.

Piąty Monster zawierał niemiłą niespodziankę, a mianowicie stronę z pustymi dymkami (i to na dodatek kolorową). Pierwszy raz coś takiego widzę w mangach, nie wie ktoś czy to cały nakład ma taki defekt i czy można wymienić wadliwy tom?

W tym miesiącu pokusiłam się też o 2 używki manhwy Goong. Swego czasu byłam zafascynowana tą serią, bardzo podobała mi się kreska i fabuła. Zakończenie trochę ostudziło mój entuzjazm, co nie zmienia faktu, że lubię ten tytuł i darzę go sporym sentymentem. Na polskie wydanie nie ma co liczyć bo to manhwa i do tego długa. Myślę, żeby w przyszłości pokusić się na skompletowanie amerykańskiego wydania, szkoda, że jest ono takie brzydkie - brak obwoluty, kolorowych stron, kiepskie projekty okładek, nie wyczyszczone krzaki, co jak co ale jednak nasze polskie wydania wypadają zdecydowanie lepiej (przynajmniej porównując standardowe wersje).

Na koniec dwie książki  Dmitrija Glukhovskiego, kontynuacja Metro 2033, Metro 2034 i Futu.Re. Przyznam szczerze, że pierwsze Metro bardzo mi się spodobało, głównie za sprawą niesamowitego, ponurego i tajemniczego klimatu. Dlatego długo się nie wahałam, żeby sięgnąć po kolejną część. Niestety, z tego co słyszę od męża, który pierwszy zaczął lekturę, książka jest rozczarowująca, klimat niedopowiedzianego niebezpieczeństwa prysł, fabularnie typowa rozwałka. Mam nadzieję, że może jednak nie będzie tak źle. Póki co kończę czytać Dzienniki japońskie, z którymi się strasznie męczę (osobiście nie polecam tej książki, nie wiem jak można o Japonii pisać w tak nieciekawy sposób), więc nowe książki będą musiały trochę poczekać.

---

---

---

• Poprzedni wpis
• Następny wpis