Chodząc do pracy nie odczuwam tak wakacji jak kiedyś, ale pogoda za oknem dobitnie przypomina, że lato już się skończyło. Komunikacja miejska powoli zapełnia się uczniami, chociaż pewnie największy ścisk zacznie się w październiku, gdy wrócą studenci (ci to mają dobrze, tyle wolnego). Chodząc po sklepach i przypatrując się tym wszystkim kolorowym zeszytom i wymyślnym przyborom szkolnym, trochę żałuję, że te czasu już bezpowrotnie minęły.

Ok, ale to nie o moich szkolnych przemyśleniach miała być notka, więc przechodzimy do meritum. Na półce zagościło u mnie 13 nowości: Wilcze dzieci 1, Doll Song 4, Pandora Hearts 18, Monster Musume 1, Silver Spoon 11, Dziennik z zaginięcia, Osiedle Promieniste, Solanin 1-2, Suppli 10, Odległa dzielnica, Mój rok oraz DVD Sailor Moon R – Czarodziejka z Księżyca: Film kinowy (tych dwóch ostatnich pozycji zapomniałam ułożyć do zdjęcia podsumowującego -.-).

Wilcze dzieci dostały już swoją osobną recenzję, więc nie będę się o nich rozpisywała. Osiemnasta Pandora Hearts nadal skupia się na ukazaniu przeszłości Jacka, odsłaniając coraz więcej elementów, które zaczynają układać się w logiczną całość. Jest to kolejny tom, który czyta się z wielkim zainteresowaniem i dreszczykiem emocji, bo nie wiem czym autorka może nas jeszcze zaskoczyć. 

Yumegari w końcu postanowiło wypuścić kolejny tomik Doll Song. Przyznam szczerze, że trochę już pozapominałam co tam się działo. Po pierwsze w oczy rzucił się brak kolorowych stron, nie wiem może tak jak w Savage Garden raz będą, a raz ich nie będzie. Historia od początku wydawała mi się chaotyczna, ale czwórka wymęczyła mnie niemiłosiernie, cieszę się, że seria zamyka się na 5 tomach, bo nie będę musiała tytułu porzucać. Jeżeli chodzi o problem z marginesami wewnętrznymi, który nęka Doll Song od początku, to dalej ich nie ma (albo są bardzo niewielkie), ale tym razem dymków osadzonych blisko łączenia dwóch stron było naprawdę niewiele, także lektura szła dość płynnie.

Nie uwierzycie, Hachiken nareszcie wydumał co chce robić w życiu! W jedenastym Silver Spoonie, nasz bohater w końcu zaczął zastanawiać się nad swoją przyszłością, a nie swoich znajomych. Dodatkowo jego ojciec odwiedza Ezono i autorka minimalnie ociepla jego wizerunek. Dobry tomik, ale widać, że historia powoli zmierza ku końcowi.

Monster Musume zakupiłam na otwarciu gdańskiej Yatty, gdzie spotkałam tłum ludzi czekających przed wejściem (mimo, że sklep był już czynny od kilku godzin). Targetem była głównie bardzo młoda młodzież, również ze swoimi rodzicami. Najbardziej zaskoczył mnie fakt, że większość brała polski komiks autorska KattLett (nie wiedziałam, że jej mangopolo jest takie popularne). Co do MM to nie jest pewna czemu to wzięłam i nie wiem czy będę to dalej kupowała, ale byłam ciekawe tej dziwnej mangi. Nie dziwię się, że Studio, postanowiło wydać ten tytuł pod innym szyldem, bo na pierwszy rzut oka wygląda to jak hentaj z elementami zoofilii i pedofilii. Jeśli chodzi o jakość wydania, to nie można się do niczego doczepić, bo tomik na żywo prezentuje się naprawdę ładnie (żywa kolorystyka, lakier wybrany, kolorowe strony, bardzo fajnie przetłumaczone i elegancko powstawiane onomatopeje).

Tak jak sporo osób, tak i ja skusiłam się na promocję tytułów Hanami na Gildii. Z całego zestawienia udało mi się przeczytać pierwszy tom Solanina. Bardzo przypadła mi do gustu historia o młodych ludziach, którzy nie wiedzą jeszcze do końca co chcą w życiu robić. Podoba mi się, że autor nie koloryzuje i nawet jeśli bohaterowie mocno się starają by spełnić swoje marzenia, to los nie jest dla nich zbyt łaskawy. Pomimo optymistycznego początku, drugi tom zapowiada się w niewesołym klimacie. Autora polubiłam od kiedy przeczytałam kilka rozdziałów Oyasumi Punpun, ostatnio głośno jest o tej mandze za sprawą ankiety Waneko, ale myślę, że pewnie kiedyś Hanami to wyda.

Do pakietu z Solanina nabyłam również Osiedle Promieniste. Nie mam pojęcia o czym jest ten tytuł, tym bardziej się cieszę, bo nie wiem czego się spodziewać. Póki co, manga wizualnie prezentuje się świetnie: biały, nieco śliski papier i lakier wybrany na okładce (a myślałam, że to Studio JG było pionierem w takim uatrakcyjnianiu obwolut).

Z paczką przybył też zapomniany, dziesiąty tom Suppli. Jestem już na 7 i zarówno historia, jak i rysunki coraz bardziej mnie wciągają. Fajny josei z tego jest, nie wiem czemu dopiero teraz się za niego wzięłam. Jedyną bolączką jest tłumaczenie, przez które miejscami trzeba się domyślać o co w ogóle chodzi. Nie wiem co jest przyczyną tego stanu rzeczy, np. takiego Solanina czytało się bez żadnych zgrzytów.

Skusiłam się na Dziennik z zaginięcia, może graficznie nie powala, ale słyszałam, że warto, przekonamy się.
Będzie to również moje pierwsze spotkanie z twórczością Taniguchiego. Po Odległej dzielnicy zdecyduję, że nabywać inne jego tytuły.

Ostatnim komiksem od Hanami jest Mój rok. Zaskoczył mnie rozmiar, nieco większy niż kartka A4, twarda oprawa i wszystkie strony w kolorze. Również papier zasługuje na uwagę, szorstki, w beżowym odcieniu idealnie współgra z akwarelowymi grafikami Taniguchiego.

Na koniec coś zupełnie z innej kategorii a mianowicie DVD z anime Sailor Moon R – Czarodziejka z Księżyca: Film kinowy. Bardzo byłam ciekawa jak  studiu Anime-Eden wyszedł polski dubbing. Po zwiastunie trochę się go obawiałam, ale ostatecznie jestem mile zaskoczona. Początkowo trudno się przyzwyczaić do nowych głosów, w końcu całe życie słuchało się japońskich. Widać, że ekipa przyłożyła się do roboty, najbardziej spodobały mi się głos Mamoru, Fiore oraz Chibiusy, która w końcu brzmiała jak na swój wiek przystało. Z głównych Senshi nie pasował mi tylko głos Ami, był zbyt piskliwy, powinien być bardziej stonowany i delikatny. Chętnie zobaczyłabym wszystkie serie tv z dubbingiem, bo z samych kinówek oprócz tej podobała mi się jeszcze tylko ta z Luną i Lodową Księżniczką.

To tyle, w przygotowaniu kolejne posty o Japonii. Na razie przebijam się przez miliard zdjęć, które tam napstrykałam ;)

---

---

---

• Poprzedni wpis
• Następny wpis