Tak długo zwlekałam z opisem stosików na poszczególne miesiące, że postanowiłam stworzyć jeden zbiorczy. W wakacje udało mi się nazbierać 13 nowych tomików i 4 książki.

Na mojej półce wylądowały: Monster 7, Miłosne cierpienia umarłych, Berserk 9, Wzgórze Apolla 6, W cieniu betonowej dżungli 2, Bakuman 2, Bestia z ławki obok 4, Horimiya 6, Pandora Hearts 23, Requiem Króla Róż 3, Deadman Wonderland 13, Drifters 1, One Piece 40 i książki - Nowy wspaniały świat, Kraina wódki, Czerwona królowa oraz Grand.

Tym razem zaczniemy od wydań JPFa. Drifters to nowa manga od Kohty Hirano autora Hellsinga. Tym razem mangaka postanowił wrzucić do jednego świata różne postacie historyczne i sprowokować do walki. I tak po jednej stronie mamy Ode Nobunagę, Toyohise Shimazu czy wodza kartagińskiego Hannibala Barkasa, a po innej Joanna d’Arc. Nie wiadomo czemu bohaterowie zostali zesłani do tego uniwersum, wiadomo natomiast, że czeka nas krwawa jatka. Mango oferuje wszystko to co polubiłam w Hellsingu - dynamiczną kreskę, świetne sceny walki, wykręcone postaci i czarny humor. Jedynym mankamentem jest mały format tomiki i lekkie zagubienie przy japońskich zawiłościach historycznych.

40 tom One Pieca to taka ładna liczba. Wydaje się, że to dużo, ale jak pomyślę, że względem Japonii jesteśmy do tyłu o kolejne 40 to zaczynam się zastanawiać czy my to kiedykolwiek nadgonimy. Fabularnie dalej jesteśmy na etapie ratowania Robin, a Luffy w końcu demonstruje nam "drugi bieg".

W Berserku duże stężenie cycków. Ten tom spokojnie może podchodzić pod kategorię hentai, niemniej jednak bardzo mi się podobał, bo pokazywał emocje targające głównymi bohaterami. Po burzliwym odejściu Gutsa, Gryffith nie jest sobą, a jego nierozważne posunięcie (he he) może doprowadzić do katastrofy. W międzyczasie dowiadujemy się co porabiał Guts. Jesteśmy coraz bliżej zaćmienia.

Miłosne cierpienia umarłych to kolejny horror od Junjiego Ito. Po rozczarowującym Souichim nie wiedziałam czego mogę się spodziewać, ale Miłosne cierpienia trzymają poziom. Główna historia toczy się w małym, mglistym miasteczku, w którym bardzo popularne są wróżby uliczne. Osoba, która ma jakiś problem i nie może się zdecydować, wychodzi na ulicę i zakrywając swoją twarz czeka na pierwszego przypadkowego przechodnia. Wtedy prosi go o wróżbę-poradę w swojej sprawie. Zabawa wydaje się niegroźna dopóki nie pojawia się przystojniak ze skrzyżowania udzielający złowróżbnych porad. W tomie ukazały się również dodatkowe rozdziały o przedziwnym rodzeństwie Hikizuri, bólu fantomowym, żebrach i kupie (!). Ta ostatnia krótka historyjka wprawiła mnie w prawdziwą konsternację.

Lektura Wzgórza Apolla jest tak bardzo przyjemna, że nie wiem co zrobię jak się seria skończy. Już sam dopisek od autorki na skrzydełku ("Zostałam mamą!") wprawia w dobry humor i napawa optymizmem. Tym razem dowiadujemy się więcej o Junie, dlaczego uciekł i co zamierza. Bohaterowie zaczynają ewoluować, dostrzegają swoje uczucia i to co się wokół nich dzieje. Biorą sprawy w swoje ręce i mierzą się z rzeczywistością. Nie przepadam za Yuriką, ale w tym tomie jej postawa naprawdę mnie poruszyła. Na końcu standardowo dostajemy historię dodatkową, w szóstym tomie obserwujemy obchód ochroniarza w galerii handlowej, który spotyka dziwną kobietę.

Druga i zarazem ostatnia część W cieniu betonowej dżungli od Yumegari okazała się małym zawodem. Początek był naprawdę fajny, historia Bum-Moo i jego dziwnej sytuacji rodzinnej była ciekawa i wciągająca, ale już reszta trochę mnie rozczarowała, przez co szybko zapomniałam o tym tytule. Szkoda, bo bardzo lubię joseie, ale ten akurat mnie nie kupił.  

To już (nareszcie) koniec Deadman Wonderlanda. Z tomu na tom seria coraz mniej mi się podobała, dlatego spodziewałam się przewidywalnej końcówki. Ale nie było tak źle, autor zgrabnie pozamykał wszystkie wątki i zaserwował nam słodko-gorzki koniec. W ogólnym rozrachunku właśnie dzięki zakończeniu podniosłabym serii ocenę.

Wiem, że do kupienia jest już ostatni tom Pandory Hearts, ale na mojej półce wylądował dopiero 23. Dużo akcji, pożegnanie kolejnej postaci i poczucie, że zbliżamy się do punktu kulminacyjnego. Aaa chce już mój ostatni tom >.<

Czy tylko dla mnie ta okładka Horimiyi przypomina zdjęcie rodziców z dzieckiem? Serio, ale ta laska wygląda jak ich córka. Ten tytuł bardzo przyjemnie się czyta, fabuła sunie nieśpiesznie do przodu, ale tym razem zostałam mocno zaskoczona jak bardzo relacje między głównymi bohaterami posunęły się do przodu. Wszystko było pokazane w tak niewinny i niepretensjonalny sposób, że chyba będzie to jedna z moich ulubionych scen w tej mandze.

W Requiem Króla Róż sielanka, autorka daje nam chwilę wytchnienia zbliżając do siebie Ryszarda i Henryka. To taka cisza przed burzą, bo widzimy zalążki intryg jakie powoli zawiązują się wokół króla. Niebawem rozpocznie się prawdziwa gra o tron.

Tym razem polskie wydanie Bakumana prezentuje się lepiej. Nie wyłapałam jakiś literówek i błędów (a przynajmniej nic takiego nie pamiętam). Chłopaki tworzą swoją pierwszą mangę i zanoszą ja do redakcji Shonen Jumpa, gdzie zostaje oceniona przez edytora Hattoriego. Początkowy suksces szybko przynosi rozczarowanie. Przed nimi jeszcze długa droga na szczyt.

Uświadomiłam sobie, że wkurzają mnie prawie wszystkie postaci z Besti z ławki obok oprócz Yamakena, ale w 4 tomie było go dużo więc lektura była przyjemna.

Wow nowy Monster, trochę się na niego naczekaliśmy. Przez tak długą przerwę trochę pozapominam co się do tej pory działo i początkowo nie mogłam się odnaleźć. Lektura była jak zwykle wyborna, a te niecałe 500 stron pochłonęłam na raz. Teraz czekać na kolejny tom, ale jesteśmy już chyba blisko finału.

Kupiłam też kilka książek, Czerwona królowa i Nowy wspaniały świat już za mną, pozostałe dwie będę czytać w międzyczasie, dorwałam je w Biedronce za śmieszne pieniądze (za ok. 8 zł).
Po wielu pozytywnych recenzjach zdecydowałam się na Czerwoną królową, zapowiadało się dobrze świat podzielony na nadprzyrodzonych arystokratów ze srebrną krwią i głodujące, czerwonokrwiste pospólstwo, którym jedynym celem jest zostanie mięsem armatnim na wojnie. Jak to w takich książkach bywa główna bohaterka wywodząca się z gorszej kasty, nagle wkracza do zakazanego świata srebrnych. Brzmi oklepanie, ale uniwersum dawało pole do popisu, niestety im dalej tym książka wydawała mi się coraz mniej logiczna, bohaterowie albo przerysowani, albo jednowymiarowi, albo po prostu głupi. Intrygę pod koniec przejrzałoby nawet dziecko. Jak dla mnie to taka gorsza wersja Igrzysk śmierci. Nawet nie wiem czy zabierać się za drugą część bo ma dużo gorsze noty.
Nowy wspaniały świat został mi polecony po tym jak przeczytałam Rok 1984 Orwella, ponoć podobne klimaty. Tutaj również dobrze się zapowiadało - futurystyczny świat, w którym ludzie rodzą się z próbówek i są warunkowani do odpowiednich kast. Ich życie polega na niezbyt ciężkiej pracy i oddawaniu się przyjemnościom związanymi z konsumpcją, tanią, płytką kulturą, zaspokajaniu popędów płciowych i faszerowaniu się tabletkami szczęścia. Przedstawiony świat był bardzo interesujący, ale prowadzenie fabuły i główni bohaterowie pozostawiły niedosyt. Wydaje mi się, że z tego uniwersum można by wykrzesać zdecydowanie więcej. Może uda się to w serialu, który planowany jest przez stację Syfy.

---

---

---

• Poprzedni wpis
• Następny wpis