Dzisiejszy post to kontynuacja kulinarnej wyprawy do Japonii. Poprzedni wpis o jedzeniu możecie przeczytać tu. Tym razem coś na mniejszy głód oraz coś słodkiego.

Zaczynamy od przekąsek. Zwiedzając w biegu kraj Kwitnącej Wiśni, treściwe posiłki jedliśmy praktycznie na koniec dnia. Nie było czasu, żeby wcześniej zatrzymać się na jakiś obiad. Nie odmawialiśmy sobie za to małych przyjemności wypatrzonych w sklepach i przydrożnych straganach. 

Najczęściej braliśmy gdzieś na drogę onigiri, które ciągle nas zaskakiwało, bo wybierane na chybił-trafił przez nasz brak znajomości japońskich krzaczków. Te na poniższych zdjęciach były bardzo smaczne, jedno było chyba z kurczakiem, a drugie z tuńczykiem. Modliliśmy się tylko, żeby nie trafić przypadkiem na jakieś z natto, które nam nie zasmakowało.

Pamiętam, że pewnego dnia, jeszcze niedobudzona zjadłam małe śniadanie i w trasie byłam bardzo głodna. Na szczęście mieliśmy dość szybko przystanek na stacji (coś jak nasze MOPy) i tam stała budka, gdzie sprzedawali aromatyczne bułeczki na parze. Nikuman czyli ciepła bułeczka z wieprzowiną to było jedno z najlepszych posiłków jakie jadłam. Na samo wspomnienie cieknie mi ślinka.

    

Pamiętacie jak w którymś z odcinków Lucky Star, dziewczyny rozkminiały jak najlepiej jeść rożka z nadzieniem? Jak tylko zobaczyłam taką bułeczkę w sklepie od razu ją kupiłam. Ja zaczęłam ją jeść od góry, a małżonek od dołu. W smaku przypominały one 7daysy.

Kolejną przekąską był zielony pączek z nadzieniem melonowym - pycha. Szkoda, że tylko raz udało nam się ją kupić.

Poniżej bułka przy której nie można przejść obojętnie. Gdy ją zobaczyliśmy, staliśmy chwilę zastanawiając się czemu jest czarna. Może spalona, albo barwiona? Nasza przewodniczka Akiko rozwiała nasze wątpliwości - przekąska zawierała w sobie atrament kałamarnicy, który odpowiadał za tę nietypową barwę. Oczywiście bułkę nabyliśmy, dając się zaskoczyć zawartością, w środku znajdowało się curry.

Będąc w okolicach góry Fuji, gdy załapaliśmy się na ostatnie dni różowej Shibazakury, kupiliśmy na straganie taiyaki. Rybka zrobiona była z ciasta przypominającego tego na gofry, a w środku wypełniona azuki - ciemną pastą ze słodkiej fasoli. Pierwszy raz próbowałam takiego farszu i w smaku jest naprawdę dziwny, nie był zły, ale fanką nie zostałam.

 
Podczas pierwszych dni w Tokio, odwiedziliśmy tradycyjną herbaciarnię. Na początku poczęstowali nas dziwnymi słodyczami. Do tej pory nie mam pojęcia co zjadłam. Wyglądało to naprawdę ładnie i ciekawie, ale za nic nie mogłam rozpoznać żadnych składników. Początkowo myśleliśmy, że te ciemne elementy to orzechy, ale nie. Wiem tylko, że było to słodkie.

Wieczorem przed powrotem do hoteli, obowiązkowo zahaczaliśmy o 7eleven, albo inną sieciówkę. Kupowaliśmy sobie coś lekkiego na późną kolację i badaliśmy różne smaki. Braliśmy po prostu to co nam wpadło w oko i testowaliśmy. Zazwyczaj nasze łupy wyglądały mniej więcej tak:

Nie wszystko było smaczne, np. zielone KitKaty o smaku matchy i fasoli azuki nie były dobrym zakupem. Ale za to suszone wodorosty z sezamem były mega, jedna z najlepszych przekąsek, jakie udało nam się zjeść.

Wracając z Japonii przywieźliśmy ze sobą górę słodyczy. Część porozdawaliśmy rodzinie i znajomym, a część po prostu zjedliśmy. Królowały oczywiście różnorakie Pocky.

 
Najsmaczniejsze były te o smaku zielonej herbaty.

Największe wrażenie robiła paczka Giant Pocky Rainbow. Grube i wielkie pałki, o różnych kolorach i smakach, prezentowały się pysznie, ale w smaku niestety bardzo sztucznie. Z tego wszystkiego najbardziej podobał mi się design. Z przodu mieniące się w kolorach tęczy pudełko, a z tyłu retro obrazek z biegnącym Glico Manem, symbolem firmy Glico produkującej m.in. Pocky. Jego olbrzymia podobizna znajduje się w Osace i jest najbardziej rozpoznawalnym znakiem dzielnicy Dotonbori. Dodatkowo każdy paluszek zapakowany był w oddzielne opakowanie.

W ogóle często trudno jest mi się oprzeć widząc ładnie zaprojektowane opakowanie produktu. Na szczęście mój luby potrafi mnie czasem powstrzymać. W jednym ze sklepów w Japonii chyba musiał być nieuważny, bo do Polski przyleciały ze mną urocze koto-ciasteczka, zawieszane na kubku z herbatą lub kawą. W smaku zwykłe maślane herbatniki, ale czyż nie są słodkie?

 

A poniżej największe zaskoczenie. Piękne, różowe cukierki kwiatki, nabyte przy okazji Shibazakury okazały się dla mnie praktycznie niejadalne. Pudrowe i zupełnie mdłe z nadzieniem z czerwonej fasoli nie znalazły wśród nikogo zwolenników, a szkoda, bo ładnie wyglądają.

Z niezbyt dobrych rzeczy, nie polecam kolorowych KitKatów, smakują bardzo sztucznie. To samo tyczy się cukierków Galbo. Dobrze, że nie potrafiłam przeczytać składu, bo pewnie bym się przeraziła.

 
Na koniec najsmaczniejszy słodycz z zestawienia. Niepozorne, suszone śliwki umeboshi, o kwaskowatym, lekko słonym smaku, ale w wersji na słodko. Jak dla mnie bomba. Kupione oczywiście przypadkiem, myśleliśmy, że to po prostu jakieś cukierki.

A Wy jakie japońskie słodycze i przekąski lubicie?

---

---

---

• Poprzedni wpis
• Następny wpis